Over kaarsrechte heirbaan naar Reims.

Ik slaap 's nachts niet zo goed, het inklapbed is wat scheef en ik heb het gevoel met mijn hoofd naar beneden te liggen. Ik blijf woelen en heb nog steeds last van mijn rib.
Niet zo fit wordt ik wakker, realiseer me dat dit de laatste dag is én ook de afscheidsdag van Sam, die vanaf Reims verder loopt met zijn eigen boekje, over de GR 654. Die route is toch anders dan die van de Via Campaniensis. We pakken in, poetsen de boel nog wat en vertrekken. De sleutel en gastenboek kunnen we in de brievenbus van de Mairie gooien. Zelfde routine: bij de bakker weer baquette en croissant. Ditmaal een vrouwelijke bakster, niet in de onderbroek....
Ook vandaag is de route vlak en weer door wijds landschap. We kletsen weer wat af en ik maak grapjes over Sam. Hij draagt geen schelp én ik plaag dat hij `Pelgrim is die nog uit de kast moet komen`, anders doe je toch wel een schelp op je rugzak. We vertellen elkaar wat we denken tegen te komen, waarom we de Camino lopen. Ik vertel ´m ook wat er twee dagen geleden gebeurde met me in dat grote wijdse stille landschap én dat ik toch op zoek ben met dit soort ervaringen. Voor Sam is het ook een zoektocht, misschien net zoals mij, ook naar zichzelf.
Fijn om het er het over te hebben, net zoals vele onderwerpen, die aan de orde komen, soms heel serieus, soms met een grap en een grol.
De weg naar Reims is echt prachtig, je ziet van vele kilometers ver, de Kathedraal van Reims al liggen, we lopen over een Romeinse heirbaan, kaars en kaars recht. Ik meen ergens gelezen te hebben dat er leij-lijnen bestaan, dit is er zeker één. Als we dichter bij Reims komen, zien we de Kathedraal weer niet, omdat we net hoger stonden.
Ik vind ergens een oud gietijzeren rond ding, het lijkt iets van een paardenhalster of zo, in mijn fantasie is het van een Romeinse soldaat op een paard, onderweg naar Reims. Ik hang ´m om mijn staf, mijn vriend Stoffel. Deze is deze week steeds meer behangen met allerlei zaken, zoals mijn regencape, het hoesje van de rugzak, en banden, die vond op straat. Mijn vriend, die ik bijna niet meer vergeet, deze week één keer, donderdag in de trein bij Namen. Mijn vriend, die me een paar keer redde toen ik bijna viel. Mijn vriend die me kracht geeft bij het omhoog klimmen. Die goude ouwe Stoffel. (moest dit even kwijt, omdat ik zo weinig over ´m schrijf...')
In Reims is de weg nog lang tot de Onze Lieve Vrouwe Kathedraal. We raken de bordjes kwijt en lopen langs een plein vol terrassen, vol met zeer nette mensen met pak, stropdas en mantelpakjes. Ik merk aan Sam dat hij net zoals mij moeite heeft om weer tussen de mensen te zijn. De stad, de drukte. We lopen verder en komen aan bij de Kathedraal. Die zijn ze aan het verrbouwen, er hangt een groot net bij de ingang.
Er komt een vrouw met een fiets aangelopen, die ons vraagt of wij plek wetenwaar ze kan slapen of gratis verblijven. Hert blijkt een Brusselse mevrouw te zijn die met fiets en later met rugzak naar Assissi in Italië wil gaan en dit doet zoals Franciscus van Assissi, als bedelmonnik, zonder geld. We kletsen nog tijdje en zij maakt foto's van Sam en mij. We raden haar aan om ergens een Pelgrimspaspoort aan te schaffen, omdat dit in het geval van Camino vaak gratis overnachtingen oplevert. Ik zeg tegen Sam dat ik haar een beetje zielig vind, Sam heeft daarentegen diep respect. Nou, zielig misschien niet dan, maar wel heel kwetsbaar. We komen mooie mensen tegen.
In de Kathedraal halen we onze stempel, er zit een mijnheer die alle Pelgrims registreert, hij vraagt naam, leeftijd en waar je gestart bent. Ik geef aan dat Reims de plaats is van mijn laatste etappe, volgend jaar sta ik hier weer in maart, dan weer verder. Sam registreert zich ook en regelt gelijk een slaapplek voor vannacht, een jeugdherberg.
De Brusselse mevrouw vraagt om gratis plek, maar vind die niet.

Sam en ik zoeken nog een plekje ergens aan het water, we drinken er nog eentje en nemen afscheid, emailadressen, telefoonnummers worden uitgewisseld en om een uur of half vier lopen we naar een station. We nemen afscheid, ik merk dat dit ook nog een moeilijk item wordt: hechten aan mensen en dan ook weer afscheid nemen, misschien wel nooit meer zien....een thema wat vaker speelde in mij leven.
Ik kan alleen een kaartje kopen in een automaat, maar zie alleen Franse plaatsen staan, geen Belgische of Nederlandse. Als ik Givet zie staan, besluit ik daar een kaartje naar toe te kopen. In Givet kan ik dan kaartje naar Nederland kopen.
Met een dubbel gevoel stap ik de trein in, zin om naar huis te gaan, maar ik vind het ook jammer dat deze fantastische week is afgelopen: ik heb weer veel meegemaakt, ik heb genoten, ik heb het zwaar gehad, ik heb plezier gehad. Nu ben ik blij, maar ook weemoedig. Ik kijk naar buiten en zie zo Reims steeds verder weg.