Het is niet elke dag feest met Jacobus

Heb ik zo'n lekkere plek, zo'n eigen huisje en dan kan ik niet slapen....gewoon van opwinding? Zo'n te-gekke-plek, met alles er op en eraan. Ik blijf draaien en woelen en krijg maar niet de slaap te pakken.
daarom maar vroeg opgestaan: om 7.00 uur. Nog wat oud brood en yoghurt gegeten met een mueslireep erin. Lekkere bak koffie. daarna alles schoongemaakt en gepoetst. De rugzak weer ingepakt en aangesnoerd. Lekker vroeg aan de wandel.
Helaas had Monsieur Collin zeker vergeten dat er een gast was óf ik heb zijn Frans verkeerd begrepen: hij heeft de deur van de grote ingangspoort afgesloten! Ik kan niet weg, ik zit opgesloten in die grote binnenplaats. lijkt net een gevangenis,want die poort is wel drie meter hoog. het is ondertussen al 8.00 uur, kwart over acht en de sleutelpast niet op de poort, er komt niemand, ik heb overal gekeken of er een andere deur is: niks!
Om half negen vond ik genoeg en heb ik een vuilniscontainer bij de poort neergezet, heb de rugzak omgedaan én ben gaan klimmen. Met moeite kwam ik ver die hoge poort maar het ingewikkelde moest nog komen; met de rugzak om aan die poort hangen en me laten vallen, want ik was wel een meter van de grond af. Gelukkig lukte het, al had ik wel idee, dat ik wat spiertjes verrekt had. Voor de automobilisten op Rue de Oger moet het een vreemd gezicht zijn geweest: ineens hangt er een grijze man met een korte broek aan, met grote bergschoenen en een enorme rugzak aan een poort, vast een ontsnapping of zo.....
De sleutelsin de brievenbus én gauw weg, voordat de Gendarmerie erbij wordt gehaald. Bij de Carrefour haal ik nog wat geroosterd brood, altijd handig om onderweg te smeren.
Lopend uit Givet is het prachtig aan de Maas, er hangt nog wat mist en de zon komt er al beetje door. Bij Aubrives gaat de route van de Maas af. Ik maakte foto's van een brug, die zo door Vincent van Gogh geschilderd zou kunnen zijn. Bij de bakker drink ik koffie bestel twee chocoladecroisantjes. Ik loop weer verder en geniet van het uitzicht en het mooie weer. Wat ben ik toch een geluksvogel, dat ik dit kan doen!
Maar een ongeluk zit altijd in een klein hoekje,want een uur of drie later ben ik hopeloos verdwaald. Achteraf blijkt dat ik een bordje heb gemist en dat ik daardoor 10 tot 15 km heb omgelopen. Ik was ergens bij Vaucelles, helemaal verkeerd, maar er waren daar ook bordjes, waardoor het leek of ik op de route zat. En het is nog een heel eind tot Olley-sur-Viroin, in België weer. De route gaat lang door het bos, daar ben ik nooit zo kapot van. Eventjes vind ik wel aardig, maar als het lang duurt dan heb ik het wel gezien met dat geboom. Geef mij de paadjes maar aan de bosrand, waar je in de verte kunt turen en dromen....ik wordt altijd wat claustrofobisch van die bosjes.
Om een uur of half zes was ik in Olley-sur-Viroin. Mijn plan was om te gaan slapen in het Europees Centre. Helaas begreep de mevrouw aan de telefoon niet wat ik wilde en ik begreep haar niet. Ook de tweede keer niet. Er kwam niemand opdagen. Ik ben verder gelopen en heb een camping gezocht.In het dorp kwam ik een hele groep backpackers met veel bepakking, net zoals bij mij, tegen. We groetten elkaar, een blik van herkenning, een groet net zoals de hand-op van twee motorrijders. of het knipperlicht van vrachtwagenchauffeurs.
Toen ik later mijn tentje op de (niet zo leuke en vooral erg nette) camping neergezet had, kwamen de andere backpackers met hun tentjes.
's Avonds dronk ik nog een lekkere Trappist en bestelde een macaroni-schotel. Het slapen ging 's nachts niet zo, er kwamen later nog luidruchtige bierdrinkende kampeerders en die gingen nog even door voor de tent. Pas om een uur of drie viel ik in slaap.