Elden - Nijmegen (woensdag 9 april)

Tweede poging: ik had net een verslag gemaakt over mijn vertrek uit Elden én over mijn gevoelens, die ik heb over deze maatschappij, die zo jachtig, zo druk is. En dat ik mij een buitenstaander voel als ik dat allemaal bekijk vanaf de kant van een wandelaar.
Ik ontbeet samen met ûs Rinske en haar Frank. Jesse was al vroeg opgestaan, omdat hij een project van school had. Leuk om gisteren ook met hem eens apart te praten; eerder vond ik het moeilijk om met hem in contact te komen. Maar dat kan ook aan mezelf liggen.... Vaak komen we elkaar tegen op familieweekenden of verjaardagen én dan heb ik achteraf altijd het gevoel, dat ik niet écht met iemand contact heb gehad. Het lijkt dan of het allemaal vluchtig en oppervlakkig is. Ik ben meer van één-op-één contacten, dat groepsgedoe daar hou ik niet van én daar voel ik me niet zo mijn gemak. Of dat op het werk is óf in familekring, ik ben ben meer een einzelgänger...
Toch verheug ik me altijd op familieweekenden. Ik ben een echte famileman. Omdat ik mijn roots niet wil vergeten, mijn familie is waar ik vandaan kom én sinds heit en mem er niet meer zijn, is dat gevoel nog sterker geworden. Ik verheug me nu al op Pinksteren om iedereen weer te zien. Neem me dit keer wel voor om het niet vluchtig óf oppervlakkig te houden.
Na het ontbijt neem ik afscheid en ga op weg naar Elst. De route gaat over de Rijkerswoerdse Plassen, een natuurgebied vlak bij Elden. Er lopen veel trimmers, renners en mensen met de hond. In Elst aangekomen staat er een file bij de spoorwegovergang, omdat er iets is bij het spoor. Vanaf vooraan zie ik alle auto's keren en terugrijden. Allemaal mensen met gestresste kopjes, allemaal haastig en sacherijnig. Zo kwam ik op die jachtige maatschappij, waar ik me op dit moment géén deel van voel. Net of het zo moet zijn, zie ik dan dat bord bij een soort kraakpand met biologische groentetuin en vee graffiti op de muur, een soort anarchistisch collectief. Het bord is van Loesje en er staat op: "je kunt alleen tijd verspillen als je vergeet er van te genieten". Ik hoop dat de automobilisten het ook zien...
Net voor Elst komt er een man op een racefiets me voorbij, hij stopt en begint te vertellen, dat hij een paar jaar geleden met zijn partner op de fiets naar Santiago is geweest EN terug. Hij vertelt dat ze toen ze in België waren geen fut meer hadden én verder met de trein naar huis zijn gegaan. Prachtig verhaal, en wat een enhousiasme! Dit jaar wil hij in Noorwegen gaan fietsen, een route van het zuiden naar het noorden. Hij wenst me een goede reis en fietst verder.
In Elst besluit ik om niet de route te nemen, maar de kerk te bezichtigen. De oude kerk is Protestants, er is niemand. Ik loop verder en kom bij de Katholieke kerk. daar is een Parochiecentrum naast en ik bel er aan om een stempel te halen. Ik word gelijk uitgenodigd om koffie te drinken en ik moet vanzelf mijn verhaal doen. De twee mensen die er werken zijn enthousiast en we praten over van alles, over de doel van mijn reis, over de kerk, over het sexueel misbruik, over de paus. Ik ben het niet eens met de man, die zegt dat volgens hem Franciscus heel conservatief is. Hij zegt dat Franciscus zo slim is om gewoon geen uitspraken te doen over homo's, voorbehoedsmiddelen enz. Ik zeg dat er in Latijns Amerika toch ooit ook een Bisschop Romero is geweest in San Salvador én dat die toch ook niet conservatief was. Misschien is dit bij Paus Franciscus ook het geval.
Dan vertelt de man dat er een verhaal de rondedoet dat Franciscus 's nachts met zijn oude Renault-4 de arme mensen opzoekt, incognito. Maar dat dit een mythe is, niet waar. Ik vind het wel een prachtig verhaal en denk dat door dit soort mythes het imago van de kerk wel zal verbeteren. Ik geloof in het goede in de mens,dus ook in het goede van Franciscus. Het is toch tekenend dat hij gekozen heeft voor de naam Franciscus. Strikte armoede was zeer lang het kenmerk van de orde der Franciscanen. Dat hield in dat de broeders niet alleen afstand deden van persoonlijk, maar ook van gemeenschappelijk bezit. Te midden van de andere kloosterorden werden ze door Franciscus de mindere broeders, Minderbroeders, genoemd. Toen zijn medebroeders eens een klein huisje hadden gebouwd om tenminste enige bescherming tegen wind, regen en zon te hebben, klom Franciscus op het dak en begon pannen naar beneden te gooien tot ze beloofden het huis weer af te breken. Elke vorm van bezit was Franciscus een gruwel. Dat spreekt mij aan.
Na de koffie en de leuke discussie liep ik weer verder, ik kwam er achter dat ik toch wel ver van de route af was en besloot de route te volgen zoals ik de eerste dag van de 4-daagse vorig jaar hd gelopen met de G-Toppers.
Dat lopen met hen heeft me later wat een kater opgelopen, vooral omdat het zo massaal was en de groep belangrijker was dan het individu. En daar gruwel ik van.... evenals de massaliteit van de 4-daagse. In 1980 was het zeker minder massaal, toen ik er met de cliënten van 's Heerenloo-Lozenoord liep. Ik loop over de brug van de Betuwelijn en de snelweg richting Lent en maak er wat foto's van; niet alleen foto's van rustieke plekjes wil ik maken, maar ook van dit Nederland: zakelijk, jachtig, gehaast, strak...ik loop verder en besluit toch de Jacobsweg-route weer op te zoeken. Ik zie dat weer moet omlopen, via Ressen kom ik weer op de route.
In Ressen kom ik bij de route en er staat een man papier, plastic, rommel op te rapen in in een plastic zak doen. Hij begint een praatje e blijkt de koster van de kerk verderop te zijn.Ik vraag of hij misschien een stempel heeft; dit is niet het geval. Hij vertelt dat er in Bemmel, drie kilometer verderop een Parochiecentrum is. En dat je ook zo in Lent kunt komen. Ik neem afscheid en ga eerst naar het kleine kerkje in Ressen.Heel mooi, oud kerkje met een heel mooi kosterhuis ernaast. Ik maak weer foto's van kerhof en kerk. Dan loop ik naar Bemmel. Het valt me toch wel tegen die drie kilometer. In Bemmel staat een mooi kasteel, bij de kerk vind ik Parochiehuis en ik bel er aan. De dames en een heer zijn net bezig aan de maaltijd, ik word uitgenodigd om mee te eten. Krijg een lekkere kop soep. Weer veel verhalen, het blijkt dat' éen man die er langskomt ook een Pelgrim is, hij is ook al in Santiago geweest vanuit Vezélay . En dit jaar loopt hij vanuit Sevilla. Hij benoemt de kaalheid van het landschap in Spanje én wat dat met hem deed. Ik ben onder de indruk van zijn verhaal.
Ik vervolg mijn laatste loodjes voor deze week , neem afscheid en bedank de mensen voor hun goee zorgen.Ik moet nu via Lent bijna in Nijmegen zijn...dat valt tegen want het is nog ver naar Lent en in Lent is men bij de Waal bezig om de dijken op te hogen, waardoor ikeen stuk moet omlopen. Mijn scheenbeen zeurt en voelt weer warm aan. Nou, de laatste loodjes...om een een uur of vier ben ik bij de brug over de Waal. Indrukwekkend wat ze daar beneden op de uiterwaarden aan het bouwen zijn, nieuwe pijlers voor de brug. Ik zi dat men bezig is met archeologische opgravingen. Ik herken de sleuven die ze hebben gegraven. Je zie van boven plekken in de grond die een andere kleur hebben: Romeins? Of eerder?
Op de brug ben ik heel blij, ik ben ontroerd, dat ik Nijmegen heb gehaald, eigenlijk onverwachts. Ik merk dat deze inkomst in Nijmegen me veel meer doet dan de twee eerdere inkomsten met de 4-daagse. Nu staat er niemand voor me te klappen, geen massaliteit. Alleen ik, ontroerd en blij.
Ik bezoek boven aan de brug nog het Valkhof van Karel de Grote, de Sint Nicolaaskapel en de resten van de Sint Maartenkapel. De Sint Nicolaaskapel is prachtig en heeft een heel mooie lichtinval. Weer foto's gemaakt. Ik loop verder het centrum in en zie dat mijn batterij van de telefoon weer eens op is, ik kan Ans niet bellen. Ik word niet goed van die techniek, dat gedoe. Dat wordt nog wat als ik maanden weg ben....
In Nijmegen bezoek ik nog de Stevenskerk, waar ik een stempel krijg. ook een Protestantse kerk maar vroeger Katholiek geweest, voor de beeldenstorm.
Dan ga ik als afsluiting naar de Jacobskapel op de Papengas. (Paap is toch een scheldwoord voor Katholiek?) Raar. Er is niemand, jammer, want ik wil graag een stempel, de laatste van dit traject. En van de Jacobskapel.
Ik besluit om naar Josje en John te lopen, Josje ishet zusje van Ans. Ans zal daar wel zijn. Als ik de stad uitloop, zie ik een tunnel onder het spoor en denk dat ik zo wel in de Meloenstraat bij Josje kom. Het blijkt dat ik kilometers om loop. Om half vijf doet Ans de deur voor me open, wat ben ik blij haar weer te zien én zij is ook blij mij te zien. We omhelsen elkaar en zeggen lieve dingen tegen elkaar.
Het zit me niet lekker dat ik geen tempel heb en ik besluit het telefoonnummer in het Jacobswegen-boekje te bellen; via-via kom ik terecht bij Ben v.d Heijden, hij neemt gelukkig op en we spreken af dat ik om half zes bij de Jacobuskapel ben. Ans en ik rijden met de auto naar de binnenstad, mijn benen werken echt niet goed meer, ik heb echt last van het scheenbeen. De deur van de Jacobskapel staat open en Ben is er al. Ik krijg mijn laatste stempel en schrijf nog mijn "Pylger-verhaal" in het gastenboek. Ben laat alles nog zien in de kapel en vertelt van de vieringen elke tweede zondag van de maand. Een Pelgrim vertelt dan zijn verhaal over zijn reis. Jammer dat ik zondag weer moet moet werken, misschien in mei?
Opgelucht rijden we Nijmegen uit, in de file van spitsuur van zes uur, ik moet wennen aan de snelheid, de gejaagheid, ik heb vijf dagen in een ander tempo geleefd, een tempo waar ik mij beter bij voel. Waar de tijd niet zo oppervlakkig en vluchtig is. Wat zei Loesje ook al weer:
"Je kunt alleen tijd verspillen als je vergeet er van te genieten".