Doesburg - Elden (dinsdag 8 april)

Om half zes zit ik al een uur wakker in mijn tentje. Het waait en regent en het is een herrie van jewelste. Ik sta op, ik ben het zat, heb maar twee of drie uur geslapen, misschien nog minder. Kletsnat gaat de tent de rugzak in, wat ik later goed merk: hij is nog zwaarder! Als alles ingepakt is en ik met het kop-lampje alles heb gecontroleerd, vertrek ik. Op de fiets naar receptie,want die zou ik daar terugzetten.
Even later loop ik met mijn zware rugzak over de dijk, het regent het stormt, het waait: ik denk: "was Ans er maar bij,die hier van genieten!" Ik ga haar missen,hoe langer ik alleen ben, dat merk ik. Hoe zal dat zijn als ik volgend jaar zo lang weg ben? Daar moeten we wat op verzinnen, een huisje huren ergens op de route of zoiets. Dat we op z'n tijd ook even met zijn tweeën zijn.
Lopend over de dijk zie ik achter me dat dezon opkomt, een prachtig gezicht. Het weer is dus wat aan het opklaren, ik heb regenjas en vest aan, maar heb het door de wind nog niet erg warm. Om een uur of zeven kom ik aan in Doesburg.Daar loop je binnen via een industriegebied, de mensen die gaan werken met fiets, brommer of auto kijken me verbaast aan: wat loopt daar een gek al met een rugzak en een rare staf? Je hoort 't ze bijna denken... 't Kan mij in ieder geval niets schelen, ik loop gewoon het Jacobspad en ik voel me elke dag méér Pylger. Al isdie schelp doormidden gebroken, dat gevoel is er én het wordt elke dag sterker.Waarom weet ik niet: misschien omdat 't reizen, het lopen me al nieuwe inzichten heeft opgeleverd. Door de ontmoetingen onderweg, de leuke gesprekken? De openheid? Het werkt bij mij in ieder geval als een eyeopener: ik wist heel veel wel, maar kan er in het dagelijks leven zo moeilijk bij: net of het heel ver is weggestopt. Terwijl het zaken zijn die zo belangrijk zijn voor me; het gaat om mijn eigen geluk. Fijn ook om te zien dat ik veel minder introvert ben als ik zelf denk. Ik ben een sociaal dier en heb ook contacten met anderen nodig om mens te zijn. Dat is waar ik het met Ans over heb gehad. Ze maakte de vergelijking met de monnik uit de film Samsara. 'Samsara' betekent "de wereld waarin wij leven". De film toont dat spritituele verlichting wordt bemoeilijkt doordat wereldse problemen vaak veel complexer zijn dan ze lijken.
Een prachtige film, die de moeilijkheid laat zien tussen dicht bij God willen zijn en de praktijk van het dagelijkse leven. Ik denk dat Ans gelijk heeft, je kan er helemaal induiken, maar moet niet je thuis, je familie ervoor in de steek laten. Dan streef je je doel voorbij. Mij doet het denken aan boek van Hermann Hesse: Narsisz und Goldmund. Twee mannen, die allebei op hun eigen manier hun innerlijke geluk vinden. De één op een spirituele, reine manier in het klooster,de ander in dewereld met alle wereldse zaken en toestanden er omheen. Op het eind blijkt dat ze op hetzelfde punt uitkomen.
Maar ik was in Doesburg...een loop nu over de brug de IJssel over. Ik moet een heel lange weg doorlopen langs hardrijdende auto's, heel druk. Ik merk dat ik me irriteer. Ik wil rust. Gaat dat niet over wat ik hier boven schrijf: ik wil rust, maar niet van deze wereld, ik heb op zijn tijd behoefte aan stilte. En dat is nu: daarom irriteren die auto's. Een uur later loop ik Ellecom binnen, er klein dorpje met een kerk, een pleintje en winkeltje.
Ik moet heel nodig poepen en zie nergens een plekje waar dat kan. Ik besluit bij het winketje te vragen. Gelukkig mag ik er naar de wc. Pff, opluchting! Het is een prachtig winkeltje, levensmiddelen, bakkerij,slager, drogist, postkantoortje en ook nog terras buiten. Ik besluit er wat te bestellen. Een lekker broodje en een kop koffie. Ik praat even met de merouw en zij vraagt ook waar ik mee bezig ben. Weer leuke reacties! Ik vraag haar nog om een stempel, dit kan! Een poststempel.
Eve later ben ik weer onderweg, richting De Steeg. Het regent weer hard en ik vraag een vrouw of ik even in een oude schuur mag schuilen. Even later vertelt ze me over haar paarden, dat ze weg moet van deze plek. Echt een paardenvrouw, ze heeft er wel een stuk of acht rondlopen. Ik ben beledigd als ze vertelt dat de Fries die er bij loopt dom is. Ik denk:die is misschien dom,maar niet omdat ie Fries is...en zeg: "tegenwoordig heb je ook veel import uit Amerika..."
Ik maak toch nog wat foto's, ook van de Fries en loop verder. Langs een kasteel loop ik e Steeg binnen.Daar is een kerk,waar ik bij de Pastorie aanbel. een oudere an doet ope, helaas is hij huurder en niet mijnheer pastoor. Toch hebben we nog een leuk gesprek over de Camino: hij wil er alles over weten, hij vertelt dat ook deze kerk sinds vorig jaar gesloten is. Eén van de vele.
Dan loop ik de Posbank binnen, een gigantisch natuurgebied met veel hoogtes en een uitzichtpunt wat wel 90 meter hoog is. Als ik helemaal beneden ben, begint het heel hard te waaien, even later heel hard te hagelen. Het is vandaag Duiveltjeskermis, regen samen met zonnenschijn.
Raar weer, maar wel prachtige luchten, en heel mooie kleuren, zoals je die volgens mij alleen in Nederland kan beleven.
Het is zwaar, vooral door al die klimmetjes en ikmerk dat ik beetje last heb van mijn rechtervoet, onderaan mijn scheenbeen doet het wat pijn: overbelasting? Toch te gek gedaan? Ik loop wat rustiger door.
Via Velp en Rozendaal kom ik in Arnhem. Op de Rozendaalseweg zie een kerk en bel daar aan bij de pastorie. Ik mag naar binnen en krijg een stempel. Het blijkt dat de Jozefkerk ook gesloten is en dat het nu een skatebaan is. In Arnhem haal ik nog in twee andere kerken een stempel: in de Walburgisbasiliek en in de Eusebiuskerk. De laatste is meer wat van de VVV, want de mevrouw wist iet wat ik bedoelde.
Al vroeg kwam ik Elden aan, bij Rens, mijn zusje. Niemand thuis, ook Frank en Jesse niet. Ik pak een stoel uit de voortuin en zet die onder Frank's zelfgetimmerde afdakje. Het regent weer pijpenstelen. Omdat ik koud krijg, doe ik mijn vest weer aan. Ik eet en drink nog wat en ga aanbellen bij de buurvrouw, want de accu van mijn telefoon is weer eens leeg. Gelukkig heeft zij ook een sleutel én kan ik naar binnen.Ik haal de natte tent uit de rugzak en hang die buiten.
Jesse komt gauw genoeg thuis en we kletsen over school,over de neven, over voetbal. Om een uur of half zeven komt Rens en Jesse kookt heerlijk voor ons: gebakken aardappeltjes, sla en lekkere worstjes. 'sAvonds hebben we 't nog gezellig, als ook Frank thuiskomt, behandeld hij nog mijn pijnlijke scheenbeen; zonder 'm aan te raken, ik voel een soort koude wind over de pijnlijke plek. En de pijn is daarna veel minder. Ik ga niet al te laat naar bed, heb een lange dag achter de rug en ben bek af: heerlijk om na
die dagen weer in een gewoon bed te slapen, ik heb het warm en droom veel 's nachts, weet jammer genoeg niet meer waarover...