Hasselt- Den Nul (zaterdag 5 april)

Ik had weer wat dagen vrij na weer een blokje werken, dus ik had me voorgenomen om weer verder te gaan met het Jacobs- of Pelgrimspad.
Eerst moest er nog een boom omgezaagd worden bij ons achter in de tuin, dus dat heb ik vrijdags gedaan. De berk was hoger dan ons huis en met hulp van de handzaag van Henk, een stuk touw, William is het weer gelukt. Het ziet er wel kaal uit. Dat is even wennen...het is wel lekker licht nu.
Zaterdagmorgen heel vroeg opgestaan, om 6.15 udag uur stond ik al met rugzak en Stoffel Staf bij de bushalte in Helden. De reis ging via Weert naar Boxtel, waar er erkzaamheden waren en ik met een bus naar Den Bosch werd vervoerd. Ik zat de hele reis met een man, die uit Maastricht kwam en daar in het archief werkte. Interessante verhalen vertelde hij.
In Utrecht was het al heel druk, er was van alles te doen: EO-landdag in de Jaarbeurs en Museumdag. Om een uur of elf kwam ik aan in Hasselt. Nu was het VVV-antoor wel geopend en ik ging naar binnen voor een stempel. Ik werd gelijk uitgenodigd voor een kop koffie. Met de dames van de VVV gezellig gekletst over Santiago, over mijn reis.
In de Sint Stephanuskerk heb ik nog wat foto's gemaakt, de vorige keer was net de batterij op.Ik had vooral belangstelling voor de oude wandschildering van Chrisstoffel, denkend aan mijn lieve staf Stoffel....
Onderweg naar Zwolle liep ik langs het Zwarte Water, een prachtige omgeving, omdat er vele poelen, riet in de uiterwaarden staan. Prachtig!
Mooie kleine boerderijtjes, slingerende dijkjes waarop je loopt. En prachtig mooi open weer. Wat heb ik het toch goed!
Net voor Zwolle kwam ik langs Agnietenberg, ik moest denken aan Omke Jan van Tante Tet die daar begraven ligt. Later kwam ik ook nog langs Berkum, waar Jan en Tet altijd hebben gewoond. Toen zij vroeger in Zwolle woonden, ging ik vaker logeren logeren. Ik heb er nog veel herinneringen van. Omke Jan nam ons mee naar de "Roomse" Kerk, ik was bang omdat het daar zo donker was en ik de beelden en schilderijen eng vond. Achterop de fiets gingen we naar de Veluwe over de IJsselbrug, waar we keken naar militaire oefening. Het maakte heel veel indruk op me.
Als jongetje uit Nijemirdum was ik ook niks gewend: een kerk, een toren, een school, een winkel, één weg.....Omke Jan en Tante Tet hadden toen al televisie: daar zag ik voor het eerst Swiebertje! En ik kan me beelden herinneren van oorlog...Korea? Ook dat aakte heel veel indruk.
Zo lopend lags de "Toerist", een restaurant wat nu gesloten is, bedacht ik dat ik veel herinneringen heb over Zwolle. Tante Rinkje die er op het Schippersinternaat werkte op een schip,waar de kinderen sliepen op stapelbedjes. Waar we Kersmis vierden met de hele familie. Heit had toen een VW met zo'n open bak, waar normaal de groentenkisten op stonden.
Wij gingen Kerstmis vieren in Zwolle en zaten achterop de bak, met een deken over ons heen. Nu het het opschrijf twijfel ik of het echt gebeurd is of dat ik het bedacht heb...
Ik herinner me ook Zwolle later, in 1982 toen ik er de MBO-IW aan de Sprankel ging doen en Mariet ontmoette, waar ik later mee ging samenwonen en later mee naar Limburg ging, we trouwden daar en kregen Frank. Daar in Zwolle begon het....
Al mijmerend loop ikverder, ook in Zwolle is veel veranderd. Tussen Zwolle en Berkum was vroeger nog groen; nu is dat allemaal verdwenen en liggen er industrieterreinen en huizen. Ook het PEC-stadion is op een andere plaats. Gelukkig is de binnenstad niet veel veranderd en kom ik gemakkelijk op de Grote Markt. Daar is onze favoriete ijstent :Talamini. Het is er nog!
Ik ga de Kerk binnen, de Onze Lieve Vrouwenbasiliek, de Peperbus. Daar krijg ik een stempel, de mijnheer achter het bureau vraagt me waar ik vanaf kom en wat mijn plannen zijn.Ik vraag of ik de Kerk in mag, omdat er een koor aan 't oefenen is. Dat mag. Ik zet de rugzak even af, Stoffel Staf ernaast en ga in één van de kerkbnken zitten. Even rust. Het koor is volgens mij aan het oefenen voor de Mattheus Passion: prachtig, het raakt me weer, net zoal toen in Bolsward samen met Tante Henny en Tante Andrea en met nichtje Betty-Ann uit California. Die Bach die zorgt er toch voor dat de muziek je zo raakt, ik ben ontroerd en tegelijk blij en dankbaar dat ik dit vandaag net mee mag maken. Soms lijkt of toeval niet bestaat óf bestaat toeval niet?
Met een blij gevoel loop ik stad weer uit, bij de Nieuwe Veerallee kijk ik rechts, daar in een van die straatjes woonde Paul in een souterain, ik ging er soms hasjiesj met 'm roken en luisteren naar The Doors, allemaal erg donker en duister: The End. Rare tijd was dat...
Via Het Engelse Werk, loop ik naar de uiterwaarden van de IJssel. Daar stop ik even bij een grote omgezaagde boom, alleen de stam staat er nog. Het moet een heeloude boom zijn geweest. Ik leg Stoffel Staf er op en maak een foto: zo groot had jij ook kunnen worden als jij nog in het bos van Helden had gestaan, voordat die boomzaagtractor het bos inkwam, die je omreed en daar zo slordig liet liggen. En ik je daar vond. Ja, Stoffel Staf, het leven kan raar lopen: zo ben je een Eikel, zo ben je een Scheut, zo ben je een Boompje, een Tak, zo ben je een Stok en nu ben je Staf. En mijn Vriend, Stoffel. Mijn broer Boacke vond dat je Stoffel Doorenspleet moest heten naar de vader van Pake Doorenspleet, maar ik noem je Stoffel Staf. Je bent mijn Vriend en Reisgenoot.
Over de dijk langs de IJssel loop ik, het is er prachtig, de luchten zijn weer spectaculair, vel blauw met wolkenvelden. Alweer realiseer ik me dat ik het zo goed heb. Mooi dat ik de ruimte heb om dit te doen en die ruimte ook krijg van mijn lieve Ans, die inziet hoe belangrijk dit voor mij is: het is en wordt Zoektocht naar mezelf, mooi dat ik op al die plaatsen herinneringen heb, die ik nu ook beter kan plaatsen, wat ik eerder zei: "net of alles op zijn plaats valt, net als bij een puzzel..."
Ik heb op een gegeven moment geen water meer, onder aan de dijk staat een huis,buiten zit een gezin: ik roep of zij misschien wat water voor me hebben. Ik moet maar beneden komen, de vrouw vult twee veldflessen voor me met ijskoud water. Ze zeggen dat ik beter over de dijk verder kan lopen, het is er erg mooi, zeggen ze. Met de wind om mijn hoofd, die tegelijk in de wolken is, loop ik de dijk ver over, tot ik kilometers verder in Herxen aankom. Ik bedenk dat ik ook nog ergens moet slapen, en pak het Jacobswegenboekje erbij: ik bel de dichtstbijzijnde camping: Het Klaverblad in Den Nul, bij Olst. Ik moet nog wel een stuk omlopen, om half zeven kom ik er aan. Kale camping, kleine boompjes nog, Wel leuke mensen, zij is heel hartelijk en vertelt dat ze zich verheugd op avondje op de bank kijken naar dat programma over Bed&Breakfasts: ook Iza en mijn lievelingsprogramma.
Ik zet de tent op, ga daarna lekker douchen in een kraakschoon badruimte en eet daarna nog mijn boterhammen en wat cruesli-repen. Nog wat drinken en ik ga slapen, de nieuwe dunne slaapzak in de fleece slaapzak;'s nachts is het nog een beetje koud, maar ik ben zo moe, dat ik toch heerlijk slaap.