Dinsdag 26 maart, Woensdag 27 maart

Waar waren we gebleven? 't Is lastig om dagen later het weer terug te halen. (het is nu zondag 30 maart en ik ben al weer thuis en aan het werk....)
In Sint Jansklooster stond een mooiei molen, onderweg kwam ik steeds groepjes dames tegen, die aan het wandelen waren. Sommigen hadden flink de pas er in. Wandelen is echt in tegenwoordig: 's avonds kom je ze ook geregeld tegen: groepjes (vooral): vrouwen, die sportief aan de wandel zijn.
Ik loop door en luister hoe stil het is hier in de omgeving. Dat zijn echt nog maar een paar plekken in Nederland, waar het echt stil is. Dat was me bij het lopen van het Pieterpad jaren geleden al opgevallen. Overal hoor je wel snelwegen, auto's in de verte. Echt stil is het bijna nergens.
Maar hier wel: ik probeer het op te nemen met m'n telefoon en op te sturen naar Rinkje. Het lukt: er staat op het fragment alleen een vogeltje op dat fluit: mooi! Als ik ook een geluidsfragment naar Frank wil sturen, staat er alleen maar stilte op.....
Ik loop langs allemaal kleine boerderijtjes, prachtig. Het is een mooi Natuurgebied: "De Wieden". Daar ga ik zeker nog eens naar toe, als ik een paar dagjes vrij ben! Zo loop ik dot tot ik bij een lange weg kom: de Duinweg. Het is een kaasrechte weg: ik bel met thuis en Ans volgt me op Googlemaps, "nu loop je over een water" en het klopt precies. Op een gegeven moment tijdens het bellen zie ik een dode poes aan de kant liggen, aangereden door een auto waarschijnlijk. Ik vertel het Ans. Bah. Een vies gezicht. Dan, als ik naar links kijk zie ik een begrafenisstoet over de dijk verderop, rijden. Heel langzaam, richting Blokzijl wat verderop ligt. Een absurdistisch beeld, het kon een film van Alex van Warmerdam zijn...een beeld zoals je dat alleen in Nederland kan vangen. Overal weilanden, overal slootjes, water, blauwe lucht, wat wolkjes, een dijk, en daarop een stoet van langzaam rijdende auto's met een grijze lijkwagen voorop.
Ik besluit even te pauzeren, een hond bij een boerderij begint heel hard te blaffen. Ik ga in de slootkant liggen en bedenk dat ik nog geen slaapplaats vor vannacht heb. Ik ben in de buurt van Blokzijl, Ossenzijl: niet ver van Fryslân af. Ik besluit om Omke Sietze en Tante Tinie in Lemmer te bellen. Omke Sietze is de jongste broer van ús mem. Gelukkig neemt hij de telefoon op is hij direct heel enthousiast. Hij zal even overleggen en dan zal ik terugbellen om ergens af te spreken. Wel moet hij vanavond nog naar het koor waar hij zingt, ze maken opnames van het Lemster Mannenkoor in Het Gemaal bj Lemmer om half zeven. Ik ben blij dat ik welkom ben en dat ik de familie van ús mem ook nog ga zien!
Ik loop door en kom in Blokzijl, waar ik een stempel bij een kroeg kan halen: helaas is die op dinsdag dicht. Ik ga naar een computerwinkel en haal daar een stempel, dan maar geen officiële.. Op een terras bij de haven drink ik wat, het is er al druk. Mooi plaatsje, Blokzijl: ook hier was ik nog nooit geweest. Ik loop door en kom via een fietspad bij een brug waar ik linksaf moet een zandpad in langs het water. Het is er erg mooi, veel rietlanden, waar ze nu het riet aan het snijden zijn. Zo kom ik in Nederland, een klein gehucht. Ik bedenk dat ik Omke Sietze niet in problemen wil brengen omdat hij half zeven een afspraak heeft. Oldemarkt haal ik dan niet meer, mijn eigenlijke doel. Ik bedenk dat dit eigenlijk niet erg is, dan is het morgen nog 6 km lopen, een mooie afsluiting van een heerlijke week Jabikspaad!
Ik loop via allerlei kleine weggetjes langs het water over bruggetjes en langs prachtige kleine huisjes naar Kalenberg. Daar haalt Omke Sietze me op.
Weer vergeet ik eerst mijn stok, die ik in Hasselt heb gedoopt tot Stoffel Stok: gelukkig geeft hij me nog net op tijd een seintje, dat hij tegen een hek staat.Rugzak achterin, Stoffel Stok op de achterbank en we rijden naar Tante Tinie in Lemmer.
Daar hebben we het 's avonds heel gezellig, lekker bijgepraat, veel verhalen over vroeger hoe het allemaal toeging bij Pake Hindrik en Beppe Tryntsje, die wij niet meer hebben gekend, omdat ze al heel jong is overleden. Tante Tinie had heerlijke "Parkes "klaargemaakt met aardappelen en vlees: het was net of ik bij mem was: heerlijk! 's Avonds kwam neef Eric ook nog, die sliep ook in Lemmer. Omke Sietze kwam na het zingen met het koor om een uur op half tien terug en we kletsten tot middernacht over van alles en nog wat onder het genot van wat een kopje thee en Omke met een Beerenburgje.
Ik geniet van dit alles, zo vaak zie ik mijn familie ook niet en ik merk dat ik vooral die verhalen opzuig over vroeger, over Pake, Beppe, over Heit en Mem, over Nijemirdum. Via mijn ooms en tantes is het nu nog mogelijk die verhalen te horen: ik luister er graag naar en raak niet uitgekuisterd. Tussen de regels door hoor ik steeds weer, hoé iedereen Heit en Mem mist. En ik ook!