Het geluid van de stilte

Jos van de B&B heeft 's morgens al een lekker ontbijtje klaargemaakt; zelfgebakken brood, lekkere vleeswaren, een eitje. Eerst drink ik buiten nog een lekkere kop koffie. het is al zonnig en er hangt nog wat dauw over Jos' groententuin. Binnenkort zal hij wel alles plukken, koken en inwekken. Gisteren stond er ook een grote ketel te koken voor de inwek. Van alles: wasboontjes, pompoen. Hij bedruipt zichzelf zo helemaal. Als je zag wat er allemaal in zijn voorraadkast stond! Jos heeft ook uitgesproken ideeën over de voeding uit de supermarkt: "daar zit overal rotzooi in!"
Nou, een heerlijk ontbijt op dinsdagmorgen samen met de twee mede-pelgrims, die Jos vandaag ook weer ergens af zal zetten. Mij zal hij weer bij de kerk afzetten. We kletsen nog wat, maken een lunchpakket klaar en brengen de spullen naar de oude Mercedes van Jos. Ik maak snel nog wat foto's van Jos zijn paradijsje en bedenk me wat dat mooi zou zijn om een herberg ergens hier aan de route te hebben. Daar kun je mooi over dromen....
We zitten in de Mercedes, Jos maakt nog grapjes over dat hij me ergens anders zal afzetten én het dan zal doorgeven aan de "Organisatie" dat ik een stuk heb afkort. Ik zeg dat ik wat dat betreft "Roomser dan de Paus" ben en niks afsnij of afkort. We nemen afscheid en ik sta weer op de plek waar Jos me gisteren afhaalde. Bij de kerk.
Al gauw genoeg zit ik weer in mijn loop-ritme én loop langs een heel lelijk geverfd monument van de "Groote Oorlog" van 1914-1918. Ze hebben het uniform en de helm van de Franse soldaat knalblauw geverfd, het lijkt meer op een stripfiguur. Dit soort "mooie" lelijkheid, daar hou ik van, dat is typisch Frans of Belgisch. Dat mis ik in Nederland, daar is over alles nagedacht, alles is verantwoord en door welstandcommissies gecontroleerd en daarom kom je dit "kunst-en- kitch" weinig tegen. Frankrijk is een heerlijk land!
Ik wandel verder en mis bijna een afslag, omdat er klimop over het bordje is gegroeid, ik peuter de klimop er vanaf voor degenen die na mij komen. Nou, dat duurt niet lang, want er komt iemand naast me lopen, Kees uit Gouda met een t-shirt aan van Fatima in Portugal en met een gele hoes over zijn kleine rugzakje. Kees zegt vooral spiritueel bezig te zijn, hij neemt zo nu en dan lang vrij en gaat dan "Caminoën"; hij is al naar Santiago de C. gelopen en ik geloof al naar meer plaatsen. Ik kan 'm bijna niet bijhouden, als ik wat foto's hier-en-daar maak, loopt hij door.
We komen langs Justine-Herbigny waar een kunstenaar allerlei dingen in de tuin heeft staan; ik maak een foto, maar heb niet gezien dat de kunstenaar er zelf tussen zit, een man met een hoge hoed op. Hij springt op: "No pictures! No pictures". Ik verontschuldig me én loop door achter die snelle "Spiri-Kees" aan, ik heb al gauw geschoten dat dit niet mijn manier is van de Camino lopen,dit gaat mij te snel. hij loopt niet alleen snel, maar praat en denkt ook snel. Als ik bijna buiten adem ben en ergens een mooi plekje zie vraag ik 'm of hij geen pauze houd. Nee, hij loop al vanaf acht uur. Het is een uur of half elf en ik zeg pauze te houden. Hij niet, hij loopt door, we nemen afscheid.
Ik pauzeer en drink wat en eet een van de zelfgemaakte schapenworstjes van Jos op. Heerlijk, met lekker veel knoflook. Het is mooi weer én ik geniet van alles om me heen. Kees is acht als een haas doorgelopen, die zie ik al niet meer.
Later loop ik door Hauteville en dan kom ik in een heel vreemd landschap, heel wijds, heel kaal, geen huizen, weinig bosjes. Een glooiend landschap met alleen landbouwgrond. Op de meeste velden is alles geploegd, er staat nog weinig gewas op. De wijdsheid doet me aan Friesland denken, aan thuis. Ergens op een heuvel waar ik over het land kan kijken pauzeer ik, wissel mijn sokken om, poets mijn schoenen en eet een yoghurtje me een muesli-reep. Wat een leven heb ik toch....
Na een uurtje ben ik uitgerust en wandel ik weer verder. Doordat het zulke lange wegen zijn en er weinig bordjes staan, twijfel ik of ik wel goed zit. Ik bedenk dat twijfel me soms helemaal kapot maakt tijdens mijn tocht. Ik word er som helemaal gek van, als ik weer zit te twijfelen of ik wel goed zit. Loop ik niet verkeerd, moet ik me omdraaien óf doorlopen?
Ik zie een boer op een tractor de eindeloze akker ploegen en besluit te vragen, dat is het beste tegen die vretende twijfel. Ik vraag 'm en hij zegt dat dit de goede weg is naar Château-Porcien. "Bon Route!" Gelukkig, ik zit goed. Ik loop door. Een kaarsrechte weg zonder eind die over het glooiend landschap gaat. Nergens zie ik in de verte waar de weg naar toe gaat, ik ie geen dorpen, geen kerken, geen industrie; helemaal niks.
De stilte, er staat ook bijna geen wind, het wijdse landschap doet iets met mij, ik wordt er ook stil van. Ik merk dat die stilte naar binnen slaat.Met de cadans van lopen, de stilte om me heen vraag ik me af óf dit soms bidden is. Een gebed zonder end. Zo kom ik al denkend bij mijn ouders, bij mijn vader, 's heit, die al bijna 20 jaar geleden overleden is. In de volgende tientallen kilometers merk ik dat ik in gesprek met hem ga; heel veel dingen die ik nog eigenlijk aan 'm wilde vertellen, vertel ik hem: hardop, in mijn eigen taal, in het Frysk. Ik vertel hoe trots ik ben op mijn kinderen, hoe het met hen gaat....ik kan bijna niet meer stoppen. Tranen schieten uit mijn ogen, ik ben hardop van alles van het vertellen en ik schiet helemaal vol.
Ik bedenkt me dat als er iemand aan de kant had gestaan, die me wel voor gek had verklaard, zo hard huil ik. Er komt een weg, waar ik linksaf kan, als ik de heuvel naar beneden loop, zie ik dat daar bebouwing is. Ik droog mijn tranen én bedenk, dat dit de essentie is van mijn Reis. Dit is waarom ik jaren geleden op 22 april in Pieterburen begon met lopen, op heit's verjaardag. Heit en mem gedenken, dat wilde ik. Mooi, dat ik nu hier in dit eindeloze, wijdse, stille Noordfranse daar weer bij uitkom.
Het blijkt dat ik al in Château-Porcien ben aangekomen, waar ik een slaapplek wilde gaan zoeken bij een Pelgrimslokaal. Ik moet er naar een café om het te regelen. Na even zoeken vind ik het en drink er wat, ik krijg een stempel en een code van het slot van de deur van het lokaal.
Als ik het gevonden heb en de code intoets, de deur open doe, zie ik wat stapelbedden en heel veel spullen, rugzak van iemand. Er ligt een jongen van een jaar of twintig, dertig op een van de stapelbedden. Het gesprek begint in 't Frans, Engels, maar het blijkt een Nederlander te zijn, Sam uit Utrecht, een jaar of 26.
Het blijkt dat hij al drie dagen vast zit in Chateau-Porcien, hij is ook onderweg naar Santiago, maar zijn (tweedehands gekochte) schoenen zijn helemaal kapot én nu wacht hij op zijn geld om nieuwe te kopen, zodat hij weer verder kan. Hij heeft nog wat kleingeld, maar niet genoeg om nieuwe schoenen te kopen. We raken aan de praat, hij heeft in Utrecht gewoond en komt op veel plekken waar zoon Jan ook komt. Al pratend kom ik op het idee om hem het geld voor te schieten én dan met zijn tweeën richting Reims te lopen. Hij is er enthousiast over én we besluiten ons besluit te vieren in het café.
Als we daar net de tweede Trappist besteld hebben,komen er twee dames met rugzakken het café binnen. Wat toevallig: Nannie en Yolanda, die ik ook al ontmoet had bij Jos in Grandchamps. Het wordt nog heel gezellig daar in dat kleine café, die Fransen zullen wel gedacht hebben: "wat is dat daar voor volk, die hebben zeker wat te vieren... rare jongens, die Hollanders..." Na een tijdje vertrokken de dames, Jos zou ze weer ergens halen, Yolanda betaalde voor ons de rekening, dat was erg aardig van haar. Sam en ik kookten 's avonds ons potje, eten uit blik, bonen met worstjes met brood. We spraken af de volgende dag schoenen te kopen en verder te lopen. Ik merkte aan Sam dat hij opgelucht was én ik vond het ook heel fijn om al weer een mede-pelgrim tegen te komen. Met een smile op mijn gezicht viel ik in slaap in het stapelbedje: ik heb vandaag wel veel beleefd en ben veel oude en nieuwe bekenden tegengekomen. Wat een dag! Welterusten Sam, ik ga pitten!