Drie Duitse Pilgerdagen

Op dinsdag al vroeg weer op om naar Frasselt te gaan. Besloten om toch alleen te lopen.Een andere keer afspreken met Judith en Dion. Anders ben ik weer een dag kwijt. Dit gevoel heb ik niet graag, er komt op zo'n manier te veel druk om zo ver mogelijk te komen voor volgend jaar, als ik in één keer door wil.
En ik wil ook niet alle vrije dagen aan de Pylger-wandeling besteden, Ans, Iza en de jongens zijn er ook nog! Nu komt het zo uit n de mei-vakantie dat ik nog een paar dagen vrij heb, terwijl Ans al weer aan het werk is. Daarom is de druk groot, die ik mezelf opleg.En ik weet dat dat niet goed is; voor mij niet, maar ook voor de mensen om me heen niet.
Het was dinsdagmorgen niet echt warm, maar het was droog, ik had het idee dat het lekker wandelweer was: al gauw kon het vest uit, en liep ik in mijn blouse.Het Reichswald viel me wat tegen. Even bos is wel leuk, maar het moet niet te lang duren, geef mij maar weggetjes langs het bos. Maar niet dwars door het bos, want dan zie ik letterlijk door die bomen het bos niet meer....
De enige afwisseling was dat er niet alleen naaldbomen stonden, maar op zijn tijd ook loofbomen, zoals eiken en beukenbomen. Ook was er op een gegeven moment een Brits oorlogskerkhof, enorm groot, ik geloof dat er wel 4000 graven waren. Wel indrukwekkend, zo'n enorm kerkhof.
Daarna was het bos nog lang niet afgelopen, ik most een paar keer flink zuchten toen ik eindelijk bij een bruggetje kwam over de Niers en in de verte het dorpje Kessel zag. Ja, ook Duitsland heeft een Kessel! Ik moest even omlopen om er te komen, maar na al dat bomengeweld had ik wel even behoefte om wat huizen, mensen, kerken te zien. In de school naast de kerk, hoorde ik de kinderen, die nog les hadden. In het Pfarrerburo naast de kerk kreeg ik de stempel en de mevrouw wenstte mij een goede reis verder. Jammergenoeg kon ik niet de kerk bezichtigen, dus maar weer veel foto's gemaakt van de buitenkant.
De route naar Goch, waar ik eigenlijk de nacht zou willen doorbrengen gaat voor een groot gedeelte langs het lieflijke riviertje de Niers. Dan weer links, dan weer rechts. Met die donkere wolken erboven een prachtig gezicht; ik kom veel eenden tegen; opvallend veel mannetjes-eenden. Eén keer zag ik een vrouwtjeseend met drie mannetjes bij haar in de buurt.....een soort harem? Ik vond het ook wat zielig voor die vrijgezelle eenden, zonder partner; waar zijn die vrouwtjes toch gebleven?
Op een gegeven moment kwam ik bij een gebied waar veel opgravingen waren, naar zand en grind. Vervelend om er langs te lopen, want je hoorde continu dat gebrom van de machines. Dat valt me wel op bij mezelf, dat ik na lange wandelingen in de natuur me irriteer aan geluiden van machines of van auto's. Wandelen langs een drukke weg is niet leuk, het is vervelend. Door de afgravingen waren er wel allemaal meertjes ontstaan. Het landschap was compleet veranderd. Ergens liep een hele lange lopende band, waar het grind en of zand werd vervoerd.
En daarnaast zag ik ineens een muur, de muur van Landgoed Graefenthal. Ik kwam bij het poortgebouw en besloot een kijkje te gaan nemen: prachtigeoude gebouwen, een boerderij, een gedeelte wat een klooster was geweest. Daar was nu een restaurant en be ik even gaan zitten, even een lekker bakje koffie met vijgengebak. Er werkten allemaal Nederlanders, en die wilden alles weten van mijn Pelgrimstocht. Ik heb nog gevraagd of je er familieweekenden kon houden. Prachtige plek, voor zoiets.Het ging, maar dan moest er wel gekampeerd worden....
Na de koffie ging de reis verder langs de Niers en kwan ik eind van de middag aan in Goch, waar ik eerst een stempel ging halen bij de kerk. De stempel lag voorin de kerk, je moest zelf stempelen, ook lag er een Pilgerausweis Goch-Steijl i.v.m Arnold Janssen, die in 2003 heilig is verklaard. Dit paspoort meegenomen, nu heb ik nog meer om af te stempelen. Het Jacobsweg-boekje verwacht dat er in de toekomst pelgrims van Goch naar Steijl zullen gaan lopen, nou misschien ben ik één van de eersten dan.
Vlakbij de kerk zie ik een Pilgersopvanghuis en ik bel er aan, niemand doet open. Een mevouw die toevallig voorbij fietst vertelt me dat de opvang niet meer open is. Ze weet wel een andere goedkope slaapplek voor me bij het 'Alt Krankenhaus" Ze legt uit hoe ik er bij kom. Ik loop er naar toe, maar weet het op een gegeven moment niet meer. Ik vraag een jongen die daar loopt, hij wijst me precies de andere kant op. Ik loop de andere richting uit, ik merk dat ik last van mijn voeten krijg. Ik ben al aan het lopen vanaf tien uur, het is bijna zes uur. Als ik niets kan vinden, nogmaals gevraagd aan twee dames, die net de auto in willen stappen: ze weten wel een leuke B