Ontmoeting Jacobus op Kennedymars Sittard
Door: Andrys
Blijf op de hoogte en volg Pylger
20 April 2014 | Nederland, Helden
Om de benen wat in beweging te houden loop ik elk jaar de Kennedymars in Sittard en/of in Someren. De Kennedymars in Sittard is altijd zaterdag voor Pasen. Ik heb 'm twee keer gelopen én toen was het koud en guur weer, wat de tocht zwaarder maakt. Vooral lopen in winderige stukken is dan vermoeiend.
Ik had met Ton afgesproken, die had een hotelletje met zijn vrouw Ellen gepakt en er zo een leuk weekend van gemaakt. We hadden afgesproken om elkaar 's morgens te appen of sms-en. Ik werd 's nachts om twee uur al wakker, kon de slaap niet meer te pakken krijgen: opgestaan en rustig kop koffie gedronken en licht ontbijtje met yoghurt en muesli. Om half vier ben ik naar Sittard gereden. Daar kwam ik vanzelf veel te vroeg aan, in de sportkantine zaten al veel wandelaars. Nog twee bakken koffie gedronken en alles wat bekeken in de sporthal. Het is wel een organisatie die Kennedymars: veel vrijwilligers die de spullen klaarzettten, achter de inschrijftafels. Als je loopt, heb je vaak niet in de gaten, hoeveel vrijwilligers er eigenlijk aan het werk zijn: verkeersregelaars, contrôleposten, eten-en drinken, inschrijven, muziek, enz. Mooi dat er zoveel mensen als vrijwilliger er voor zorgen,dat zo'n evenement een succes wordt.
Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van dat grootschalige, de massale van zo'n evenement. De kermis er om heen, dat hoeft voor mij eigenlijk niet. Maar als ik een maal loop vind ik wel gezellig dat er wat mensen aan de kant staan én dat je hier-en-daar wat eten en drinken krijgt. De voornaamste motivatie om te lopen is om te kijken of ik het nog kan, tachtig kilometer lopen. Rare uitdaging eigenlijk....
Tijdens het wachten ontmoette ik nog een wat oudere Belg, die voor de 21ste keer in Sittard liep, hij vertelde dat hij dit jaar op Bedevaart was geweest naar Bedevaartsoord van Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel, ik geloof 40 km heen en weer 40 terug. Ik vertelde hem over mijn reis, mijn Camino. Hij had er niet veel belangstelling voor. Volgens mij een echte kilometervreter, die kom je veel tegen op dit soort tochten.
Om half vijf kreeg ik app van Ton, dat hij naar de sporthal kwam en kwart voor vijf stonden we in de "lopersmassa" te wachten op het startschot, ik geloof van de burgemeester. Voor de start ook in de sporthal kermis van jewelste, compleet met joekskapellen en zangers, echt Limburgs.
Als het startschot is gegaan,lopen we langzaam de sporthal uit. Omdat er direct na de sporthal een scherpe bocht komt, houdt het erg op en duurt het lang voordat je de straat op bent. Ik krijg altijd wel een beetje "Elfstedentocht"-gevoel. Het lijkt erg op de start van de Elfstedentocht, door de sporthal, half donker, de zenuwen van te voren.
Het duurt even voor we Sittard uitlopen én we merken dat we in een heel grote sliert lopen. Er vallen nog weinig gaten. Na Nieuwstad wordt het langzaam lichter én gaan de eerste jasjes uit. Ik had een regenjasje en een warm vest aangetrokken, maar ik merk dat het te warm is. Ondertussen praten Ton en ik veel over de Camino: ik vertel 'm mijn plannen én hij vertelt over zijn ervaringen: hij zit er echt nog echt heel vol van én kan heel smakelijk vertellen over zijn avonturen en ontmoetingen. Ik vertel 'm dat ik waarschijnlijk eerder zal moeten vertrekken, omdat ik tijdens vakantietijd geen dagen op kan nemen. En dat dat mijn reis waarschijnlijk veel duurder zal maken, omdat ik in februari niet kan kamperen. Mijn planning was eigenlijk april. Ook vertel ik 'm dat ik toch liever de Camino del Norte (kustroute) ga lopen. Dit n.a.v. verhalen die gelezen heb over de drukte op de Camino Francés. Dat is niet wat ik zoek. Ton denkt dat het op de kustroute moeilijker is om slaapplekken te vinden én dat er meer hoogteverschillen zijn, waardoor het een zwaardere tocht is. Ik ga me er nog verder in verdiepen, want het moet betaalbaar zijn en niet té zwaar.
Het is ondertussen licht geworden en in via Susteren, Böhmerwald, Maria Hoop komen we in Posterholt, waar we een kleine pauze houden. We hebben 28 km gelopen. Een kop koffie, boterham en weer verder. Onderweg komen we veel bekende plaatsen tegen,waar ook het Pieterpad langsgaat. Allebei hebben we het Pieterpad ooit gelopen, Ton in 2009 en ik al eerder in 2004. Ik herinner me dat laatste stuk nog goed: met Jan vanaf Gennep naar Sittard én later als afsluiting Sittard-Maastricht met Jan, Frank en Chris. (vriend van Jan). In Montford schiet het me te binnen, omdat we daar langs de ruïne van het kasteel lopen.
Toch eigenlijk heel bijzonder om dit samen met je kinderen te doen! Zo heb ik het toen in 2004 ervaren, zo heb ik het stuk Jabikspaad met Jan en Frank weer ervaren. Waardevole herinneringen!
Met Ton loop ik ondertussen verder, we vinden het allebei raar dat er geen 40-km- rustpunt is, zoals in Someren. Dat is voor de wandelaar wel een punt waar je naar uitkijkt én dat missen we bij deze Kennedymars.
Net voor Maasbracht stoppen we even en wisselen de sokken. Het weer is prachtig, maar het begint daar in die schoenen lelijk te broeien....Ton doet schone sokken aan, ik draai mijn sokken om. Die truc kreeg ik vorig jaar op de EHBO-post in Thorn. Sokken omdraaien en dan de linker rechts aan doen en de rechter links. Vaak zitten er in wandelsokken draadjes in het zachte gedeelte onderin en deze gaan irriteren. Ik zie nog geen blaren. We lopen verder via Maasbracht over de brug over de Maas (A2) naar Vessum. Het is echt strallend weer, overal veel mensen aan de kant, de terrasjes zitten overal vol. Hier en daar worden aanmoedigingen geroepen én dat doet goed!
In Thorn (Thoër) zitten we op 51 km en nemen we een wat langere pauze. We drinken een cola en weer worden de sokkken omgewisseld. De voeten worden nu echt gevoelig, maar ik zeg tegen Ton: "We gaan niet zeuren hoor, gewoon lopen, niet zeuren". Ton lacht erom,hij heeft net zoals mij de instelling van "als ik aan iets begin, dan maak ik dat af..." We bespreken dat dat niet altijd slim is is, soms ga je dan over je eigen grens. Maar misschien is het wel de goede instelling om een Kennedymars uit te lopen.
Als we Thorn uitlopen komen we waarempel Jacobus nog tegen in een klein kapelletje. Ik maak er foto van en besef me dat ik over een tijdje hier weer langskom. Na Thorn kun je twee routes kiezen: óf naar Maastricht óf de Via Limburgia. De laatste wil ik lopen, omdat ik dat stuk naar Maastricht al vaker heb gelopen. Ik ga daarom direct naar Thorn België in.
Via Kinrooi, Geisteren, Aldereik komen we in Maaseik, waar het druk is op de markt en we veel toeschouwers hebben. Dan lopen we over de brug over de Maas Nederland weer in. Ik heb een paar keer flink last van mijn kleine teen. Als ik in Aldereik eens ga kijken zie ik dat er flinke blaar zit op mijn hak én dat de waarschijnlijk "doorslaat" naar mijn kleine teen. Ik besluit om door te lopen, verzorging duurt altijd erg lang én ik raak er door uit mijn wandelritme. En het is raar, dat als je met zo'n pijntje doorloopt, het vaak later overgaat of minder wordt. Onderweg naar Dieteren merk ik dat het wat beter gaat, in Dieteren hebben we 67 km gelopen: die wetenschap werkt ook psychologisch, nog dertien kilometer!
Eerder had ik bij Kennedymarsen dit gevoel bij 60 km: "als ik zo ver heb gelopen, dan haal ik zeker de 80...."
De laatste loodjes zijn het zwaarst, ook deze Kennedymars, ik merk dat Ton en ik allebei wat stiller worden, er wordt minder gesproken en we zijn allebei meer in ons zelf gekeerd. In Susteren gaan we nog even op een bankje zitten bij een vol terras, Ton raakt nog aan de praat met een oude man, die van alles wil weten. Even de benen strekken en dan weer verder. In Nieuwstad hebben ze een hele stellage gebouwd waar de lopers onderdoor lopen en waar een joekskapel bovenop staat; voor mij hoeft dit niet, maar blijkbaar vinden de Nieuwstadters dit gezellig. Hetzelfde als in Nijmegen, veel gezuip aan de kant. De Vierdaagse of de Kennedymars is een mooie gelegenheid om lekker te gaan drinken. Als loper heb ik daar niet veel mee.
In Sittard valt het altijd nog tegen hoever je moet na het bord Sittard. Een lange weg langs bedrijven en dan lijkt het of je rechtsaf nog buiten Sittard wordt geleid, maar ga je nog een nieuwbouwwijk in. Daar is nog van alles georganiseerd en worden we toegesproken door een man met een microfoon, hij steekt ons een flinke pluim in de kont, we zijn volgens hem geweldenaren...
Dan is het niet ver meer, nog een kilometer. Bij de sporthal staat een soort erehaag, en de mensen aplaudiseren. Voor ons en achter ons strompelen echt wandelaars binnen, sommigen huilen als ze familie of bekenden zien, sommigen komen bijna niet meer vooruit, maar de finish is in zicht. Ik ben opgelucht, het is klaar, het was zwaar.
Als we over de finish zijn, vraag ik me af of eerdere Kennedymarsen minder zwaar zijn geweest. Ik weet het niet; ik denk dat de laatste altijd de zwaarste was....
Na dit evenement met veel publiek, muziek, en entertainment verheug ik me op het vervolg van de Jacobsweg, weer de stilte in, luisteren naar de vogels, naar mezelf. Dat is toch meer mijn weg.
Ik had met Ton afgesproken, die had een hotelletje met zijn vrouw Ellen gepakt en er zo een leuk weekend van gemaakt. We hadden afgesproken om elkaar 's morgens te appen of sms-en. Ik werd 's nachts om twee uur al wakker, kon de slaap niet meer te pakken krijgen: opgestaan en rustig kop koffie gedronken en licht ontbijtje met yoghurt en muesli. Om half vier ben ik naar Sittard gereden. Daar kwam ik vanzelf veel te vroeg aan, in de sportkantine zaten al veel wandelaars. Nog twee bakken koffie gedronken en alles wat bekeken in de sporthal. Het is wel een organisatie die Kennedymars: veel vrijwilligers die de spullen klaarzettten, achter de inschrijftafels. Als je loopt, heb je vaak niet in de gaten, hoeveel vrijwilligers er eigenlijk aan het werk zijn: verkeersregelaars, contrôleposten, eten-en drinken, inschrijven, muziek, enz. Mooi dat er zoveel mensen als vrijwilliger er voor zorgen,dat zo'n evenement een succes wordt.
Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van dat grootschalige, de massale van zo'n evenement. De kermis er om heen, dat hoeft voor mij eigenlijk niet. Maar als ik een maal loop vind ik wel gezellig dat er wat mensen aan de kant staan én dat je hier-en-daar wat eten en drinken krijgt. De voornaamste motivatie om te lopen is om te kijken of ik het nog kan, tachtig kilometer lopen. Rare uitdaging eigenlijk....
Tijdens het wachten ontmoette ik nog een wat oudere Belg, die voor de 21ste keer in Sittard liep, hij vertelde dat hij dit jaar op Bedevaart was geweest naar Bedevaartsoord van Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel, ik geloof 40 km heen en weer 40 terug. Ik vertelde hem over mijn reis, mijn Camino. Hij had er niet veel belangstelling voor. Volgens mij een echte kilometervreter, die kom je veel tegen op dit soort tochten.
Om half vijf kreeg ik app van Ton, dat hij naar de sporthal kwam en kwart voor vijf stonden we in de "lopersmassa" te wachten op het startschot, ik geloof van de burgemeester. Voor de start ook in de sporthal kermis van jewelste, compleet met joekskapellen en zangers, echt Limburgs.
Als het startschot is gegaan,lopen we langzaam de sporthal uit. Omdat er direct na de sporthal een scherpe bocht komt, houdt het erg op en duurt het lang voordat je de straat op bent. Ik krijg altijd wel een beetje "Elfstedentocht"-gevoel. Het lijkt erg op de start van de Elfstedentocht, door de sporthal, half donker, de zenuwen van te voren.
Het duurt even voor we Sittard uitlopen én we merken dat we in een heel grote sliert lopen. Er vallen nog weinig gaten. Na Nieuwstad wordt het langzaam lichter én gaan de eerste jasjes uit. Ik had een regenjasje en een warm vest aangetrokken, maar ik merk dat het te warm is. Ondertussen praten Ton en ik veel over de Camino: ik vertel 'm mijn plannen én hij vertelt over zijn ervaringen: hij zit er echt nog echt heel vol van én kan heel smakelijk vertellen over zijn avonturen en ontmoetingen. Ik vertel 'm dat ik waarschijnlijk eerder zal moeten vertrekken, omdat ik tijdens vakantietijd geen dagen op kan nemen. En dat dat mijn reis waarschijnlijk veel duurder zal maken, omdat ik in februari niet kan kamperen. Mijn planning was eigenlijk april. Ook vertel ik 'm dat ik toch liever de Camino del Norte (kustroute) ga lopen. Dit n.a.v. verhalen die gelezen heb over de drukte op de Camino Francés. Dat is niet wat ik zoek. Ton denkt dat het op de kustroute moeilijker is om slaapplekken te vinden én dat er meer hoogteverschillen zijn, waardoor het een zwaardere tocht is. Ik ga me er nog verder in verdiepen, want het moet betaalbaar zijn en niet té zwaar.
Het is ondertussen licht geworden en in via Susteren, Böhmerwald, Maria Hoop komen we in Posterholt, waar we een kleine pauze houden. We hebben 28 km gelopen. Een kop koffie, boterham en weer verder. Onderweg komen we veel bekende plaatsen tegen,waar ook het Pieterpad langsgaat. Allebei hebben we het Pieterpad ooit gelopen, Ton in 2009 en ik al eerder in 2004. Ik herinner me dat laatste stuk nog goed: met Jan vanaf Gennep naar Sittard én later als afsluiting Sittard-Maastricht met Jan, Frank en Chris. (vriend van Jan). In Montford schiet het me te binnen, omdat we daar langs de ruïne van het kasteel lopen.
Toch eigenlijk heel bijzonder om dit samen met je kinderen te doen! Zo heb ik het toen in 2004 ervaren, zo heb ik het stuk Jabikspaad met Jan en Frank weer ervaren. Waardevole herinneringen!
Met Ton loop ik ondertussen verder, we vinden het allebei raar dat er geen 40-km- rustpunt is, zoals in Someren. Dat is voor de wandelaar wel een punt waar je naar uitkijkt én dat missen we bij deze Kennedymars.
Net voor Maasbracht stoppen we even en wisselen de sokken. Het weer is prachtig, maar het begint daar in die schoenen lelijk te broeien....Ton doet schone sokken aan, ik draai mijn sokken om. Die truc kreeg ik vorig jaar op de EHBO-post in Thorn. Sokken omdraaien en dan de linker rechts aan doen en de rechter links. Vaak zitten er in wandelsokken draadjes in het zachte gedeelte onderin en deze gaan irriteren. Ik zie nog geen blaren. We lopen verder via Maasbracht over de brug over de Maas (A2) naar Vessum. Het is echt strallend weer, overal veel mensen aan de kant, de terrasjes zitten overal vol. Hier en daar worden aanmoedigingen geroepen én dat doet goed!
In Thorn (Thoër) zitten we op 51 km en nemen we een wat langere pauze. We drinken een cola en weer worden de sokkken omgewisseld. De voeten worden nu echt gevoelig, maar ik zeg tegen Ton: "We gaan niet zeuren hoor, gewoon lopen, niet zeuren". Ton lacht erom,hij heeft net zoals mij de instelling van "als ik aan iets begin, dan maak ik dat af..." We bespreken dat dat niet altijd slim is is, soms ga je dan over je eigen grens. Maar misschien is het wel de goede instelling om een Kennedymars uit te lopen.
Als we Thorn uitlopen komen we waarempel Jacobus nog tegen in een klein kapelletje. Ik maak er foto van en besef me dat ik over een tijdje hier weer langskom. Na Thorn kun je twee routes kiezen: óf naar Maastricht óf de Via Limburgia. De laatste wil ik lopen, omdat ik dat stuk naar Maastricht al vaker heb gelopen. Ik ga daarom direct naar Thorn België in.
Via Kinrooi, Geisteren, Aldereik komen we in Maaseik, waar het druk is op de markt en we veel toeschouwers hebben. Dan lopen we over de brug over de Maas Nederland weer in. Ik heb een paar keer flink last van mijn kleine teen. Als ik in Aldereik eens ga kijken zie ik dat er flinke blaar zit op mijn hak én dat de waarschijnlijk "doorslaat" naar mijn kleine teen. Ik besluit om door te lopen, verzorging duurt altijd erg lang én ik raak er door uit mijn wandelritme. En het is raar, dat als je met zo'n pijntje doorloopt, het vaak later overgaat of minder wordt. Onderweg naar Dieteren merk ik dat het wat beter gaat, in Dieteren hebben we 67 km gelopen: die wetenschap werkt ook psychologisch, nog dertien kilometer!
Eerder had ik bij Kennedymarsen dit gevoel bij 60 km: "als ik zo ver heb gelopen, dan haal ik zeker de 80...."
De laatste loodjes zijn het zwaarst, ook deze Kennedymars, ik merk dat Ton en ik allebei wat stiller worden, er wordt minder gesproken en we zijn allebei meer in ons zelf gekeerd. In Susteren gaan we nog even op een bankje zitten bij een vol terras, Ton raakt nog aan de praat met een oude man, die van alles wil weten. Even de benen strekken en dan weer verder. In Nieuwstad hebben ze een hele stellage gebouwd waar de lopers onderdoor lopen en waar een joekskapel bovenop staat; voor mij hoeft dit niet, maar blijkbaar vinden de Nieuwstadters dit gezellig. Hetzelfde als in Nijmegen, veel gezuip aan de kant. De Vierdaagse of de Kennedymars is een mooie gelegenheid om lekker te gaan drinken. Als loper heb ik daar niet veel mee.
In Sittard valt het altijd nog tegen hoever je moet na het bord Sittard. Een lange weg langs bedrijven en dan lijkt het of je rechtsaf nog buiten Sittard wordt geleid, maar ga je nog een nieuwbouwwijk in. Daar is nog van alles georganiseerd en worden we toegesproken door een man met een microfoon, hij steekt ons een flinke pluim in de kont, we zijn volgens hem geweldenaren...
Dan is het niet ver meer, nog een kilometer. Bij de sporthal staat een soort erehaag, en de mensen aplaudiseren. Voor ons en achter ons strompelen echt wandelaars binnen, sommigen huilen als ze familie of bekenden zien, sommigen komen bijna niet meer vooruit, maar de finish is in zicht. Ik ben opgelucht, het is klaar, het was zwaar.
Als we over de finish zijn, vraag ik me af of eerdere Kennedymarsen minder zwaar zijn geweest. Ik weet het niet; ik denk dat de laatste altijd de zwaarste was....
Na dit evenement met veel publiek, muziek, en entertainment verheug ik me op het vervolg van de Jacobsweg, weer de stilte in, luisteren naar de vogels, naar mezelf. Dat is toch meer mijn weg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
