Het aftellen is begonnen...

De laatste keer dat ik een stukje schreef op waarbenjij.nu is alweer zo'n twee en half maand geleden, ik kwam toen met de trein uit Reims. De terugreis naar Helden was ook nog een heel avontuur, daar had ik nog niet eens over geschreven.
Ik reisde inderdaad naar Givet, maar daar aangekomen bleek dat ik niet verder kon met openbaar vervoer. Als "echte" wandelaar besloot ik om dat maar te voet de grens over te gaan richting Dinant. Onderweg kwam ik nog Gendarmes en jongens op bromfietsen tegen, ik at nog ergens een lekkere friet en toen het al aardig laat begon te worden, heb ik mijn tentje nog opgezet bij een sluis. 's Morgens werd ik gewekt door ganzenfamilies die daar ook al bivakeerden. Een druktemakers zijn dat 's morgensvroeg!
Ik liep nog door tot een uur of acht: toen vond ik het mooi geweest en ben bij een bushalte gaan staan in de buurt van Chateau de Freyr bij Anseremme. Even later kwam de bus eraan en een paar uur later was ik weer thuis in Helden. Een geweldige week had ik beleefd.

Thuis had ik veel te vertellen, en ik moest weer afkicken van het zwerversbestaan; in het weekend moest er zelfs alweer gewerkt worden. Na een nachtje op ons eigen bed was ik redelijk uitgerust en kon ik er weer tegenaan. Het bleek wel dat ik mijn knieën flink had overbelast, ik heb nog weken last gehad van mijn kniebanden. Achteraf denk ik dat het gekomen is door klimmen en afdalen; omdat ik geen stokken gebruik, komt al die kracht, gewicht terecht op mijn kniebanden. Besloten om toch maar stokken aan te schaffen.
Sinds mij thuiskomst volg ik Sam, die geregeld een berichtje op Facebook zet; Sam is 3 december aangekomen in Saint Jean-Pied-de-Port in de Pyreneeën. Hij heeft er dus iets meer dan twee maande over gedaan om dwars door Frankrijk te lopen vanaf Reims waar wij op 24 of 25 september afscheid namen. Daarna heb ik nog een keer contact met 'm gehad en toen was hij in Pamplona, hij gaat lekker door! Sam loopt de Camino Frances, de route die de meeste wandelaars lopen. Ik ben van plan om de Camino del Norte en de Camino Primitivo te lopen, dat schijnt een beetje minder druk te zijn.
Nu is het bijna kerstmis, een week geleden precies drie maanden voordat ik weer verder ga vanaf Reims. Dagelijks ben ik bezig met mijn geplande wandelreis; op internet, boekjes, maar ook door wekelijks flinke wandelingen te maken, met en zonder rugzak. De laatste weken steeds met rugzak, omdat ik geen blessures wil krijgen, net zoals de vorige keer.
En hoe dichter de datum van vertrek komt, hoe meer twijfel, onzekerheid ik op voel komen, over van alles en nog wat: heb ik wel een goede slaapzak, jas, kleding, schoenen, telefoon enz enz. Ik word bij tijden bijna gek van mezelf, wat ik allemaal zit te bedenken.
De meeste twijfel komt toch, omdat ik zo vroeg in het jaar vertrek, het is in maart waarschijnlijk nog koud, veel herbergen en campings zullen nog gesloten zijn, misschien is het zelfs wel te koud om te kamperen.
In oktober ben ik nog naar de najaarsbijeenkomst van het Genootschap van Sint Jacobus geweest in Roermond. een hele mooie dag, waar ik samen naar toe ging met schone vader Henk. Prachtige verhalen hoorden we en poëzie over verre wandelreizen. Mooi om zoveel geestverwanten tegen te komen! Wat me wel opviel, dat er heel veel ouderen waren, veel grijze koppen; volgens mij was ik een van de jongsten. Op de informatiemarkt kocht ik nog wat routeboekjes, er was echt van alles te zien en te horen. Ik kwam er nog een oude kennis tegen uit Maasbree, hij gaat vanaf mei 2015 op de fiets naar Santiago de Compostela.
Nu is het 18 december, bijna Kerstmis, dan is het gauw nieuwjaar en daarna zo'n twee maanden, dan vertrek ik.
De voorpret is groot, de twijfel wordt denk ik groter, de onzekerheid zal ook wel meegroeien, maar ik heb er nog steeds enorm veel zin in. Het laatste wat ik gedaan heb om mijn volgers op deze site een beetje te informeren, waar ik zit, waar ik ben, letterlijk en figuurlijk is een Facebook-account aan te maken waar de waarbenjij.nu-stukjes aangekondigd worden en die ik ook wil gebruiken om foto's enz. op te zetten."Pylger Andrys": zoek 't maar op op je Facebook. Niet op mijn andere Facebook-pagina, dan wordt het té openbaar.
Tijdens wandelen kom ik vooral mijzelf tegen én wat ik dan allemaal voel of denk, dat hoeft niet iedereen te lezen. En ik wil het liefst zelf beslissen wie het leest of wie niet.