Met zijn tweeën verder.

's Morgens al weer vroeg wakker, dat hoort bij wandelen. Ook vandaag weer, Sam heeft ook wel zin om verder te gaan, hij heet tenslotte drie dagen vastgezeten in Chateau-Porcien en heeft het wel een beetje gezien daar in dat dorp. We ruimen onze rugzakken in en ruimen het Pelgrimslokaal op, nog een bezem er door heen, nog even dweilen én klaar zijn we. Toch mooi dat de Gemeente zulke ruimtes beschikbaar steld en het kost niks: zo kan ik de teveel gemaakte kosten wat compenseren.
Sam zijn rugzak is een stuk zwaarder als die van mij, hij heeft veel (zware) kleding en rare zaken, zoals een glazen pot jam, bij zich. Als we bij een bakker langskomen kopen we nog stokbrood en chocolade croissants. Ergens bij een sportveld in de buurt smeren we stokbrood en eten die daar op. Ook de schapenworst van Jos smikkelen we nog op. Een goede bodem...
De route gaat weer over vrij vlak terrein, waar we ver om ons heen kunnen kijken, ondertussen lachen we om de bakker van vanmorgen, die in de onderbroek in de winkel stond. Volgens Sam had hij die al drie dagen aan... Het is nog fris en we besluiten door te lopen. Al lopend komt het zonnetje er door. Ik merk dat het lopen wel anders is met twee man, je bent veel aan het praten én echt stil is het niet vaak.
Bij de kerk van Avancon stoppen we even, ik ga kijken of de kerk open is, en als ik de deur open vind, loop ik even naar binnen. Er is heel mooi glas in lood, het is warm in de kerk. Na de pauze lopen we weer verder. In de verte zien we veel industrie, dat blijkt later de suikerfabriek te zijn van Bazancourt.
In het dorpje ´L Ecaille staat ergens bij een huis een mevrouw, die ons uitnodigd om wat te drinken. Even later zitten we in haar schoongepoetste huisje chocolademelk met koekjes te eten. Sam kan iets beter Frans als mij, maar het blijft improviseren, dat communiceren. Met handen en voeten kom je een heel end. Als we willen gaan pakt ze nog appels en stopt die ons toe. Ik vind de vriendelijkheid hier opvallend in Noord Frankrijk. Mensen hebben oprechte belangstelling en willen van alles weten over je tocht.
We komen mooi vroeg aan in Bazancourt, waar we in een Pelgrimslokaal willen slapen. De sleutel moeten we halen bij de Mairie, maar deze gaat pas open om 3.00 uur. We gaan op een bankje zitten, rugzakken af én Sam gaat nog kijken of hij ergens vloeitjes voor de shag kan vinden en ik blijf zitten bij de rugzakken. Om drie uur gaan we naar de Mairie en krijgen daar gastenboek, instructies, sleutel en het adres van het Pelgrimslokaal. Ze moeten wel een copie van de ID, dat was in Chateau-Porcien niet. Maar het is ook gratis.
We gaan naar de ruimte, wat een soort kleedkamer van de schouwburg blijkt te zijn, als we een deur openen zien we dat die uitkomt op de buhne van een theaterzaal. Mooi dat ze nu de leegstaande ruimte zo beschikbaar stellen; er staan drie inklapbedden.
In een prullenbak ontdek ik drie uit een routeboekje gescheurde bladzijden: Kees is hier geweest, want die scheurde de bladzijden uit het boekje als die geweest waren, dat was lichter, zei hij. Hij moet die dag wel 60 km gelopen hebben....In het gastenboek ontdek ik inderdaad zijn naam.
Na dat we gedouched hebben gaan we inkopen doen voor het eten vanavond, weer kopen we een blik bonen, nu met spek. Nog een pak snelkookmacaronie erbij en tomaten en mozzarella, en we hebben weer een heerlijk maaltje. Yoghurtjes als toetje en een biertje erbij. Goden in Frankrijk!
Niet al te laat gaan slapen, morgen is alweer de laatste dag; morgen lopen we naar Reims én dat is nog maar een kilometer of 17. Als we er vroeg zijn kunnen we nog de stad wat bekijken. Voor ik in slaap val bedenk ik dat ik al zes dagen aan de wandel ben, ik voel het toch wel aan mijn lijf, naast de gekneusde rib voel ik me wat stijf en stram. Camino lopen is wel topsport....