De laatste dag alweer
Blijf op de hoogte en volg Pylger
30 Maart 2014 | Nederland, Helden
Bij Omke Sietze en Tante Tinie heerlijk geslapen. Ik zat me te bedenken of ik als kind wel eens bij hen had gelogeerd. Kan het me niet herinneren, maar misschien klopt dit niet.
Omke en Tante waren al op toen ik om half negen beneden kwam, eerst wat boterhammen gesmeerd voor onderweg, en nog boterhmmen gegeten. Tante Tini verwende me met een groot stuk koek. Alles in de rugzak, genoeg profiand voor de laatste loodjes: zes kilometer vn Kalenberg naar Oldemarkt ( en terug om de auto te halen).
Na het eten nog gezellig koffie gedronken, gepraat over de ziekte van Tante Tinie, hoe Omke voor haar zorgt, de bezorgdheid en de liefde voor elkaar. Mooi om te zien hoe ze lief en leed met elkaar delen. Weer praten we over het vroeger was, de fotoalbum van het trouwen komt er nog bij.Ik heb er nog herinneringen van, Mem maake voor mij een matrozenpakje. De foto's zijn prachtig, zwart-wit. Eentje op de trap van het Gemeentehuis van Balk met ons gezin: Mem, Heit, Boacke, Hindrik, Tryntsje, Rinske en ik. Ik neem er een foto van.
Dan nemen ik afscheid van Tante Tinie en brengt Omke Sietze me met de auto naar Hasselt waar mijn auto nog staat. Onderweg vertelt hij over zijn tijd dat hij bij de CAF werkte en ook (Friese) boeren in de polder bezocht.
In Hasselt zet hij me af en we nemen afscheid. Ik ben blij dat ik hen op heb gebeld: he er een heel goed gevoel bij. Mem haar lytse broerke. Net zoals Rinkje mijn lyts suske is.
Ik kijk nog even bij de kerk of die open is, wil eigenlijk nog een foto maken van Christoffel; jammergenoeg is die nog dicht, de zwartekouzen-mannenbroeders zijn er vandaag niet. Met de auto rij ik naar Kalenberg, waar ik gisteren gestopt ben. Dit zijn de laatste kilometers van het Jabikspaad. Ik realiseer me dat ik een geweldige week heb gehad: eerst met de jongens. Frank en Jan hebben allebei aangegeven dat ze er echt van genoten hebben.Frank heeft het nog geappt, Jan heeft het nog eens uitgesproken. En de dagen alleen waren ook goed, het heeft me iets opgeleverd; ben weer dicht bij mezelf gekomen. Soms heb ik het gevoel daar ver vanaf te zijn. Maar dit was goed. Een mooie start van de Camino: mijn Camino. En daar horen herinneringen van vroeger bij, mooi om dit samen met mijn familie te delen.
Het voelt of de puzzelstukjes, die overal verspreid lagen, nu wat in elkaar worden geschoven en het langzaamaan een mooi beeld wordt, het is nog lang niet af, maar de stukjes van de rand die liggen er al.
Ik begin te lopen, ik ga direct een soort moerassig gebied in, het is er prachtig. Beetje spookachtig, omdat de rietsnijders riet aan het verbranden zijn. "Smoke On The Water"van Deep Purple...zingt in mijn hoofd. Mysterieus, geheimzinnig, spooky. de sfeer waar ik van hou.
Ik loop verder, het is een prachtig gebied: de Weerribben. Ik was er in de jaren 80 al eens gewees,toen ik verkering had met een meisje, die had er familie wonen in zo'n rietsnijderhuisje in Ossenzijl. Heel apart, want de grond waarop dat huisje stond, bewoog, het dreef als het ware op het water. De jongen die er woonde werkte geloof ik voor Staatsbosbeheer.
Ik droomde er toen al van om eens in z'n huisje te wonen.
Onderweg naar Oldemarkt kom ik op een prachtig paadje, met mooi bloemen onder de bomen, ik maak veel foto's. Het weer is alweer geweldig en ik ben blij en tegelijk wat mistroostig omdat het de laatse dag is. Vanavond ben ik weer thuis, in Helden. Ik mis Ans en Iza: zal blij zijn om ze weer te zien, te voelen. Maar tegelijk zal ik dit gevoel van "vrijheid", van on-the-road zijn missen. Weer in de structuur van alle dag, weer werken.
Maar ik realiseer me ook dat deze ervaringen me niemand kan afnemen.
In Oldemarkt aangekomen kijk ik bij de kerk waar ik nog een stempe lkan halen: het is op de Hoofdstraat, nr. 47. Ik bel aan n er staat een heel aardige man bj de deur, die eerst vraagt: "Kennen wij elkaar?" Hij komt mij bekend voor, maar we komen er niet achter....Hij nodigt me uit om koffie te komen drinken. het is een prachtig huis, aan de muur hangt een gigantische "Klimt" ik krijg en heerlijk bakje koffie en een stuk chocola. Het blijkt dat hij eigenlijk uit Rotterdam komt en in Oldemarkt is komen wonen. Hij geeft aan het niet leuk te vinden dat hij niet in boekje en de lijst van Jabikspaad staat vermeld. ik adviseer 'm de Jabikvereniging hierover te bellen. We hebben nog een gezellig gesprek, ook met zijn vriend, die aangeeft bezig te zijn met de Camino op de fiets.
Als ik afscheid neem, denk ik: dit was het Jabikspaad.Ik kom langs een Kapsalon en besluit met lekker te laten verwennen: ik stap binnen bij kapsalon Doreen en vraag of ik geknipt kan worden. Dat kan. Ik doe mijn rugzak af, zet Stoffel Stok in en hoek en wacht bij een tafel. Het is woensdagmiddag, ze knipt erst nog een jongetje. Die gaat de deur uit met
opgeknipt nekhaar en een leuke kuif.
Ik merk dat ik helemaal ontspan, mijn reis zit er even op en laat me knippen door de kapster, die me van alles vraagt over mijn reis. Ik maak een foto en zeg dat ik die op mijn blog zet. Met een kort kapsel stap ik de deur uit, na vijftig meter krijg ik een seintje: alweer die verrekte Stoffel Stok, die zit nog bij de kapper....
Relaxed loop ik terug naar Kalenberg. Ik besluit om als afsluiting nog langs het graf van mijn ouders te gaan. Met de auto rijd ik door de polder via Lemmer mooi Gaesterlân in. Ik rij heel langzaam door Nijemirdum, om alles goed te zien. De oude Hervormde Kerk, de kampeerboerderij van De Jong waar we een paar jaren geleden waren met familieweekend, de Toer met het Kerkhof, ons oude huis,waar de winkel was, Meester Bode zijn oude huis, nu Dorpshuis...
Vlak voor Aldemardum stop ik even bij een oud boerderijtje wat op instorten staat, midden in de polder met uitzicht op het IJsselmeer.Daar zou wel willen wonen....In Âldemardum koop ik wat tuingrond, een hortensia en nog twee bloemstukjes.
Ik rij terug naar Nijemirdum en ga naar het graf van Heit en Mem. Daar liggen ze op die mooie plek bij de Toer. Allebei veel te jong gegaan. Ik mis jullie, Heit,Mem, ik hou van jullie, voor altijd! Ik wilde dat jullie zagen, wat wij (en jullie kleinkinderen) nu allemaal beleven....
Voor het naar huis gaan, ben ik nog even langs Balk gereden naar Tante Tet, in Talma Hiem waar ik nog koffie dronk. die vond dat heel gezellig en kletste over van alles. Daarna nog langs Tante Wietske, die is alleen. Omke Roel is ook zingen met het Lemster Mannenkoor. Ook daar nog en bakje koffie, even kletsen en dan rijd ik naar huis.
Op de snelweg na Lemmer kijk ik in de spiegel en zie daar boven mijn geboortegrond, boven Gaesterlân de zon ondergaan, nou: een mooier beeld kan ik niet bedenken om deze reis te besluiten.
Omke en Tante waren al op toen ik om half negen beneden kwam, eerst wat boterhammen gesmeerd voor onderweg, en nog boterhmmen gegeten. Tante Tini verwende me met een groot stuk koek. Alles in de rugzak, genoeg profiand voor de laatste loodjes: zes kilometer vn Kalenberg naar Oldemarkt ( en terug om de auto te halen).
Na het eten nog gezellig koffie gedronken, gepraat over de ziekte van Tante Tinie, hoe Omke voor haar zorgt, de bezorgdheid en de liefde voor elkaar. Mooi om te zien hoe ze lief en leed met elkaar delen. Weer praten we over het vroeger was, de fotoalbum van het trouwen komt er nog bij.Ik heb er nog herinneringen van, Mem maake voor mij een matrozenpakje. De foto's zijn prachtig, zwart-wit. Eentje op de trap van het Gemeentehuis van Balk met ons gezin: Mem, Heit, Boacke, Hindrik, Tryntsje, Rinske en ik. Ik neem er een foto van.
Dan nemen ik afscheid van Tante Tinie en brengt Omke Sietze me met de auto naar Hasselt waar mijn auto nog staat. Onderweg vertelt hij over zijn tijd dat hij bij de CAF werkte en ook (Friese) boeren in de polder bezocht.
In Hasselt zet hij me af en we nemen afscheid. Ik ben blij dat ik hen op heb gebeld: he er een heel goed gevoel bij. Mem haar lytse broerke. Net zoals Rinkje mijn lyts suske is.
Ik kijk nog even bij de kerk of die open is, wil eigenlijk nog een foto maken van Christoffel; jammergenoeg is die nog dicht, de zwartekouzen-mannenbroeders zijn er vandaag niet. Met de auto rij ik naar Kalenberg, waar ik gisteren gestopt ben. Dit zijn de laatste kilometers van het Jabikspaad. Ik realiseer me dat ik een geweldige week heb gehad: eerst met de jongens. Frank en Jan hebben allebei aangegeven dat ze er echt van genoten hebben.Frank heeft het nog geappt, Jan heeft het nog eens uitgesproken. En de dagen alleen waren ook goed, het heeft me iets opgeleverd; ben weer dicht bij mezelf gekomen. Soms heb ik het gevoel daar ver vanaf te zijn. Maar dit was goed. Een mooie start van de Camino: mijn Camino. En daar horen herinneringen van vroeger bij, mooi om dit samen met mijn familie te delen.
Het voelt of de puzzelstukjes, die overal verspreid lagen, nu wat in elkaar worden geschoven en het langzaamaan een mooi beeld wordt, het is nog lang niet af, maar de stukjes van de rand die liggen er al.
Ik begin te lopen, ik ga direct een soort moerassig gebied in, het is er prachtig. Beetje spookachtig, omdat de rietsnijders riet aan het verbranden zijn. "Smoke On The Water"van Deep Purple...zingt in mijn hoofd. Mysterieus, geheimzinnig, spooky. de sfeer waar ik van hou.
Ik loop verder, het is een prachtig gebied: de Weerribben. Ik was er in de jaren 80 al eens gewees,toen ik verkering had met een meisje, die had er familie wonen in zo'n rietsnijderhuisje in Ossenzijl. Heel apart, want de grond waarop dat huisje stond, bewoog, het dreef als het ware op het water. De jongen die er woonde werkte geloof ik voor Staatsbosbeheer.
Ik droomde er toen al van om eens in z'n huisje te wonen.
Onderweg naar Oldemarkt kom ik op een prachtig paadje, met mooi bloemen onder de bomen, ik maak veel foto's. Het weer is alweer geweldig en ik ben blij en tegelijk wat mistroostig omdat het de laatse dag is. Vanavond ben ik weer thuis, in Helden. Ik mis Ans en Iza: zal blij zijn om ze weer te zien, te voelen. Maar tegelijk zal ik dit gevoel van "vrijheid", van on-the-road zijn missen. Weer in de structuur van alle dag, weer werken.
Maar ik realiseer me ook dat deze ervaringen me niemand kan afnemen.
In Oldemarkt aangekomen kijk ik bij de kerk waar ik nog een stempe lkan halen: het is op de Hoofdstraat, nr. 47. Ik bel aan n er staat een heel aardige man bj de deur, die eerst vraagt: "Kennen wij elkaar?" Hij komt mij bekend voor, maar we komen er niet achter....Hij nodigt me uit om koffie te komen drinken. het is een prachtig huis, aan de muur hangt een gigantische "Klimt" ik krijg en heerlijk bakje koffie en een stuk chocola. Het blijkt dat hij eigenlijk uit Rotterdam komt en in Oldemarkt is komen wonen. Hij geeft aan het niet leuk te vinden dat hij niet in boekje en de lijst van Jabikspaad staat vermeld. ik adviseer 'm de Jabikvereniging hierover te bellen. We hebben nog een gezellig gesprek, ook met zijn vriend, die aangeeft bezig te zijn met de Camino op de fiets.
Als ik afscheid neem, denk ik: dit was het Jabikspaad.Ik kom langs een Kapsalon en besluit met lekker te laten verwennen: ik stap binnen bij kapsalon Doreen en vraag of ik geknipt kan worden. Dat kan. Ik doe mijn rugzak af, zet Stoffel Stok in en hoek en wacht bij een tafel. Het is woensdagmiddag, ze knipt erst nog een jongetje. Die gaat de deur uit met
opgeknipt nekhaar en een leuke kuif.
Ik merk dat ik helemaal ontspan, mijn reis zit er even op en laat me knippen door de kapster, die me van alles vraagt over mijn reis. Ik maak een foto en zeg dat ik die op mijn blog zet. Met een kort kapsel stap ik de deur uit, na vijftig meter krijg ik een seintje: alweer die verrekte Stoffel Stok, die zit nog bij de kapper....
Relaxed loop ik terug naar Kalenberg. Ik besluit om als afsluiting nog langs het graf van mijn ouders te gaan. Met de auto rijd ik door de polder via Lemmer mooi Gaesterlân in. Ik rij heel langzaam door Nijemirdum, om alles goed te zien. De oude Hervormde Kerk, de kampeerboerderij van De Jong waar we een paar jaren geleden waren met familieweekend, de Toer met het Kerkhof, ons oude huis,waar de winkel was, Meester Bode zijn oude huis, nu Dorpshuis...
Vlak voor Aldemardum stop ik even bij een oud boerderijtje wat op instorten staat, midden in de polder met uitzicht op het IJsselmeer.Daar zou wel willen wonen....In Âldemardum koop ik wat tuingrond, een hortensia en nog twee bloemstukjes.
Ik rij terug naar Nijemirdum en ga naar het graf van Heit en Mem. Daar liggen ze op die mooie plek bij de Toer. Allebei veel te jong gegaan. Ik mis jullie, Heit,Mem, ik hou van jullie, voor altijd! Ik wilde dat jullie zagen, wat wij (en jullie kleinkinderen) nu allemaal beleven....
Voor het naar huis gaan, ben ik nog even langs Balk gereden naar Tante Tet, in Talma Hiem waar ik nog koffie dronk. die vond dat heel gezellig en kletste over van alles. Daarna nog langs Tante Wietske, die is alleen. Omke Roel is ook zingen met het Lemster Mannenkoor. Ook daar nog en bakje koffie, even kletsen en dan rijd ik naar huis.
Op de snelweg na Lemmer kijk ik in de spiegel en zie daar boven mijn geboortegrond, boven Gaesterlân de zon ondergaan, nou: een mooier beeld kan ik niet bedenken om deze reis te besluiten.
-
31 Maart 2014 - 16:38
Sietze En Tinie:
Hoi Andries,
Maandagmiddag 20 minuten over 4. Ik zit jou verhaal te lezen en lees dit meteen voor aan Tinie. Ook wij hebben mogen genieten van jou verhaal en ook die van de voorgaande dagen. Wat fijn Andries dat een mens op deze manier kan genieten en na denken over de zin van het leven.
Het was ons een waar genoegen om jou een nacht te logeren te hebben, ook voor onze Erik was dit heel erg leuk. We zien elkaar niet zo heel veel, maar het is wel zo dat je meteen voelt dat dit een stukje familieband is die heel waardevol kan zijn.
Sommige mensen verbreken familiebanden bewust, je weet welke ik bedoel! Jammer, heel erg jammer is zoiets toch, bovendien sleep je er ook nog een gedeelte van zo'n familie in mee, die dit eigenlijk helemaal niet willen. Gelukkig zijn er ook mensen die daar bovenuit groeien en zelf het initiatief nemen om de familieband aan te halen. Vergeet ook deze mensen niet in de familiekring op te nemen.
Hopelijk doe je voorlopig ook je werk na deze wandeling weer met pleziert en denk je nog eens na over het begin van deze tocht, je geboortegrond, je leefmilieu in en om Leeuwardens als jonge man met al zijn ups en downs.
Wat een "mens kan zijn" heb jij al bewezen door de ontmoetingen onderweg met wild vreemde mensen, jij hebt alles mee om voor de wereld een voorbeeld te zijn.
Heel veel liefs en de groeten aan Ans, Frank, Jan en Iza. Tinie en Sietze. -
01 April 2014 - 11:52
Henk Steeghs:
De wandelaar wordt pelgrim en is gaanderweg als poëet de afgelegde route aan het beschrijven. Aan de lange weg naar Santiago de Compostela is een aanvang genomen door Pelgrym Andrys in Friesland met een 4-daagse wandeling. Dit is een kort begin op het gehele traject. Het is echter zijn geboortegrond waar deze pelgrim door reist. De route is daardoor langer dan de tijd die hij hiervoor gebruikt. Dat is te merken aan de beschrijving van zijn gedachten. Hij stroomt over in woorden en drijft op de herinneringen met tegenzin naar het zuiden. Zelfs thuis probeert Andries deze meegekomen stroom op te vangen en te reguleren in mooie bekentenissen over zijn verleden.
Hij verteld onderweg aan zijn zonen, natuurlijk met passie en, hoe kan het anders, met emotie. Verhalen die daardoor misschien blijven bestaan.
Het is ook mooi om te lezen als de wandelstok te berde komt. Andrys geeft aandacht aan zijn staf nadat hij enkele malen zonder deze reismaat vanaf een pleisterplaats was vertrokken. Natuurlijk, binding moet gestaag ontstaan. Het heeft tijd nodig om zich te ontwikkelen. Niet voor niets is hij een wandelstaf gaan zoeken en heeft hem van een boom gepakt of gekregen. Ook dat weet je vaak niet, zeker niet in het begin van een relatie.
Een van de overkomsten van een mens en boom is de huid. Zonder de huid (ons grootste orgaan en bij de boom de onontbeerlijke saptransporteur van wortel naar kruin) zijn we allebei niet levensvatbaar. Andrys heeft de tak geschild voor de nieuwe functie. Wat is er dan nog over? Hout. Maar hout met geheugen zo lijkt het. Want telepatisch zijn ze met elkaar verbonden. Als een tweeling. De gemoedelijkste van de twee leek in begin Andrys, maar dat was hij tóch niet. Drie keer al ging hij de gelopen weg terug op zoek naar zijn wandelmaat. En iedere keer stond de lange in alle rust tegen een muur de pelgrym op te wachten. Zo ben je daar eindelijk!
Hier ging Andrys over nadenken en gaf de metgezel een naam: Stoffel.
Ongezegend zo te zien, maar wat niet is kan nog komen. Maar hoe dan ook Chris zal toch niet meegaan.
En wellicht is de staf toch gezegend zonder dat we het weten. Ergens in Friesland en op verschillende plaatsen. Maar zeker in Nijemirdum.
Steeghsdriekus -
01 April 2014 - 17:03
Pylger Andrys:
Leave Omke Sietze, lieve Henk,
Mooi dat jullie geraakt worden door het lezen van van stukjes over het begin van mijn grote reis naar Santiago. Ook ik had niet verwacht dat er zoveel emoties naar boven zouden komen, door het lopen over mijn geboortegrond. Heimwee (únwennichens), verdriet over wie er niet meer zijn.
Door het tempo van het lopen, stapvoets, lijkt het of ik er beter bij kan komen, herinneringen, gemis. Het lijkt of alles op zijn plaats valt.
Als dit het begin is van mijn lange reis, dan staat me nog veel te wachten. Als De Camino metafoor is voor Hét Leven, was dit nog maar het begin. Ik ben net geboren....
Mooi is om te beseffen,dat je 't niet allemaal alleen hoeft te doen, dankzij vrienden zoals jullie!
Liefs,
-
03 April 2014 - 23:43
Jan:
Erg mooi stukje pap! Trots op jou!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
