Mijmeren

Wat is er mooier dan na te genieten van iets wat heel waardevol is geweest.
Het lijkt wel de spreuk van de Heilige Anthonius van Rowwen Héze:
"Soms is het niet erg iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je 't nooit hebt gehad."

Die spreuk zoemde deze week al langer door mijn hoofd, denkend aan heit en mem, aan Eva, aan Danny, aan Marja, aan Omke Teake, aan Omke Jan. Het is net als het Pieterpad jaren geleden toch ook weer een Gedenktocht .Stilstaan en weer verder. Omkijken en weer vooruitkijken.

Ik ervaar het door de omgeving, het Fries ook als een Reis door de Tijd. Eerst met de jongens merkte ik dat ik veel wilde vertellen over hoe het was toen ik klein was. En hoe het was toen ik hun leeftijd had. Ik moest veel aan heit denken, die zich altijd veel zorgen maakte over ons. Ik heb wel eens gezegd tegen hem dat ik daar last van had... nu merk ik dat ik nu de heit ben én ik me zorgen over mijn kinderen maak. We zijn verder in de tijd.

Heit kwam ik afgelopen dagen meerdere keren tegen, ik was mezelf mezelf een beetje voorbij aan het lopen, liep te snel; en riep op gegeven oment hardop: "Jaach dy self toch net sa op jonge!" Direct daarna vroeg ik mezelf af of ik het zelf had geroepen of dat ik heit hoorde roepen, het leek net zijn stem. Misschien raar, maar ik vond het een mooi moment en ben daarna rustiger gaan lopen.

Ik had de neiging om in het Frysk te schrijven, maar doe dit maar niet, zodat iedereen het gemakkelijk kan lezen; het kost mij ook meer moeite om goed Frysk te schrijven. Meestal heb ik toch wel een woordenboek erbij. Maar...als de nood hoog is, dan schrijf ik echt wel in het Frysk!
Zoals ik gisteren al vertelde waren het geweldige dagen daar in Fryslân en in de kop van Overijssel. Ik zal beginnen,waar het verslag zondagavond eindigde.
Van zondag op maandag heb ik heel slecht geslapen, er was in het huis van Tante Henny en Andrea een pomp voor ontluchting, en die maakte nogal wat geluid, ik dacht eerst dat er ergens in de buurt een motor of agregaat aanstond,daar leek het geluid op.
's Nachts kwam ik Tante Henny nog tegen in de pyjama, haar er over verteld, maar ze wist ook niet wat het was. Nog even een dikke knuffel en toen het eigen bedje weer in. De tantes zijn zo verschrikkelijk blij als wij komen en helemaal als we dan een nachtje blijven. Ik kwam erachter dat het schrijven van deze verslagen ook contact in de weg gaat zitten. Gisteravond bijna meer als een uur achter de computer gezeten: nou, dat is toch erg ongezellig. Mijn besluit staat nu vast: ik ga het anders doen, niet meer elke dag,maar om de zoveel dagen. Dan maar een opschrijfboekje mee, waar ik gedachten, bedenksels, ideeën, kronkels, fantasieën inzet.

Ik ben gewoon bang dat ik belangrijke gedachtenkronkels kwijtraak, want ik denk wat af als ik mijn eentje loop.Wandelen zet je gedachten mooi op een rij, het vliegt niet alle kanten op. En soms na heel lang wandelen lijkt het of je meer in trance, gedachtenloos bent. Maar dat zijn meestal korte momenten.

Ik ben nu bezig voor de 2e maal mijn verslag te schrijven, het eerste is weer verdwenen, ik heb bijna de computer door de keuken gegooid! Echt balen.
Want mijn verslag ging over emoties die ik kreeg toenik tussen Heerenveen en Wolvega in het bos ineens een huilbui kreeg. De omgeving was net Gaesterlân, mijn geboortestreek. Ik schoot echt helemaal vol en kon dit eigenlijk alleen maar verklaren met, dat ik nog steeds "'unwennich" ben, het is heimwee wat ik voel.De omgeving waar ik door heen loop is zo vertrouwd, zo eigen. En ik mis dat vaak.
Daarom is het heel goed om de Camino hier te beginnen, vanuit de vertrouwheid van mijn geboortegrond loop ik langzaam de wijde wereld in.

Van Sint Jabik kom ik in Ljouwert, waar ik van mijn negende tot negentiende heb gewoond, waar ik op de basisschool zat bij meester Wagenaar, waar ik naar de mavo ging....
En zo gaat het maar door, een reis door de tijd, elke plaats, elke omgeving geeft weer herinneringen. En toch ben ik in het hier-en-nu. Ik sla dit verslag nu gauw op, voor het weer verdwijnt , ja waar zou het eigenlijk in verdwijnen...

Het lijkt wel op mijn eigen brein, ik ben ook bang iets belangrijks te bedenken en het dan kwijt te raken. Misschien valt het eigenlijk wel mee dus, als het echt belangrijk is, dan is het niet weg, dan onthoud ik het.
Ik ben bijna in Mildam, straks verder....