Een zonnige zaterdag en een zalige zondag

Zoals afgesproken ging ik naar Sittard naar het station om samen met Ton de etappes Sittard-Maastricht te lopen.Ton ken ik van de Kennedymars twee jaar geleden. Hij liep datzelfde jaar naar SdC. Ee jaar later kwam ik hem weer tegen op de Kennedymars en sindsdien spreken we af en toe af om eens te gaan wandelen.
In auto naar Sittard toe was het nog mistig, het zonnetje kwam er al een beetje door heen. Onderweg wat foto's gemaakt, prachtig gezicht die oranje bol die door de mist heen komt.
Om half 9 liepen Ton en ik het centrum in van Sittard. Al gauw genoeg liepen we buiten de bebouwde kom en ging er een weg steil omhoog, langs de kant beelden, een Kruisweg of hoe noemen Katholieken dat? Er is vast een ander woord voor.... Wat verder het Kapelletje van Rosa, beschermheilige van Sittard. Rosa (van Lima) is een Peruaanse heilige. Zij werd als eerste Latijns-Amerikaanse vrouw heilig verklaard
Rosa is de patroonheilige van Peru, Noord- en Zuid-Amerika en de Filipijnen. Rosa zou in 1671 Sittard van de zwarte pest hebben bevrijd en is de beschermheilige van de stad. Ook is Rosa de patrones van tuinmannen en bloemisten. Haar hulp wordt ook ingeroepen tegen familieruzies en bij verwondingen....
Na dit religieus begin liepen we al gauw de weilanden in. Er hingen nog wat flarden mist, maar het zonnetje zag je al schijnen. Prachtig landschap, beetje glooiend: mooi!
Na een uurtje lopen ging laag voor laag er een kledingstuk uit; het was te warm voor de jas, het vest, het dunne regenjasje. Al gauw liepen we in ons t-shirtje. En was het nog steeds warm... Ondertussen veel geprekken over mijn plannen, Ton vertelde veel over zijn ervaringen en gaf me tips over van alles. Ik vertelde dat ik eigenlijk van plan was om de Camino del Norte te lopen, langs de kust van Spanje. Ton vertelde dat hij gelezen en gehoord had, dat het daar moeilijker is om slaapplekken te vinden en dat het stukken duurder is. Ook zouden er flinke klimmetjes inzitten, meer dan de Camino Frances.
Hij wil zelf graag de Camino in Spanje nog eens lopen, het lijkt me fijn om hem de laatste 800 km af te leggen: ik heb het besluit genomen om vanaf St.Jean-Pied-de-Port met Ton verder te lopen. Als ik in de buurt ben dan laat ik het hem weten óf hij leest het in mijn blog. Ik voel me heel goed bij dit besluit: ik moet wel heel België en Frankrijk door in mijn eentje. Misschien ben ik dan wel toe aan wat gezelschap..en Ton is goed gezelschap!
Al pratend en puffend kwaen we aan in Spaubeek waar bij een huis wat bordjes stonden met koffie, dranken enz. Er stond achter het hek een Mechelse herder te blaffen. Nadat we geroepen hadden kwam de baas er aan: we konden in de tuin koffie drinken. Hij haalde de stoelen uit de schuur en we gingen rusten. Aan het accent hoorde ik dat mijnheer niet uit Limburg kwam, ik vroeg of ie uit Enschede of uit de Achterhoek kwam. Nee, hij kwam uit Wolvega en was getrouwd met een Belgische. Ze hadden jaren een café in België gehad en woonden nu al tijd aan dit huis aan het Pieterpad. Het bleek dat ze ook bij Vrienden van de Fiets waren. Hier ben kortgeleden ik lid van geworden, op dit soort adressen kun je goedkoop overnachten. Het lidmaatschap kost maar 8 euro.
Na de koffie en de rust liepen we verder, het landschap in ons op nemend, lang het riviertje de Geul, langs kapelletjes in Valkenburg. Oberal prachtig met de eerste bomen in de knop. Overal zo'n lichtgroene schijn op de bomen. En de eerste bloesem!
Onderweg kwamen we veel wandelaars tegen, veel mensen met een hond. Ook zagen we veel wielrenners, die moeten allemaal de Keuterberg op vanzelf, voor de Voorjaarsklassiekers weer beginnen. Met een rotvaart kwamen sommigen de heuvels af gereden. Eén keer mistten we een aanwijsbordje en liepen we flink verkeerd. Via een weg steil omhoog naar het volgende dorp gelopen. Toen we in Maastricht aankwamen hadden we zeven uur gelopen, eigenlijk wilden we nog naar de Pietersberg, maar door pijnlijke kleine teentjes, blaren toch maar rechtstreeks naar het station gegaan. We hebben meer dan 35 km gelopen....Er reed wegens werkzaamheden geen trein naar Sittard, de reizigers werden met bussen vervoerd naar Sittard. In de bus bezagen we nog eens waar we gelopen hadden , we dronken nog wat en namen afscheid op het station. Met de Kennedymars in Pasen zien we elkaar weer. Leuk!

Met Ans heb ik vandaag (zondag) een flink stuk gelopen. Voordat we gingen heb ik eerst de blaren (2) van gisteren afgeplakt met Leukoplast. Ik had ze gisteravond nog doorgeprikt. Toen we de Roggelseweg afliepen richting Egchel voelden mijn spieren nog wat stroef en stram, maar na een kilometer was alles weer als vanouds. Heerlijk met Ans door de velden gelopen, ik pastte me aan aan haar tempo en we hielden op zijn tijd een pauze.
Bij het Neerder Windmolenpark gepauseerd onder die grote molen.Hoog hoor zijn die dingen, nog geprobeerd er wat leuke foto's van te maken. Daarna doorgelopen richting Neerseweg, waar we bij het sluisje de linkerkant van het water pakten. Het weer was geweldig, heet. Ans had een beetje last van de hitte en was blij toen we de schaduw van het bos inliepen. Onderweg kwamen we massa's bejaarden op de fiets tegen, veel met electrische hulpmotor.
Na een hele wandeling door bos en velden kwamen we in Kessel-Eik aan, waar we wat gingen drinken en eten bij De Pleisterplaats. Ook daar veel oudere mensen. Ik vroeg me af of ik er over tien jaar ook zo bij zou zitten,
ik kan het me niet voorstellen...maar ik denk stiekem dat dat toch ons voorland is, Ans beaamde dit. Ik denk dat een mens zo oud is als hij zich voelt: ik voel me jong, vooral de afgelopen twee dagen. En mét Ans wil ik graag oud worden: héél oud!